Τα ζητήματα της νεοελληνικής ταυτότητας και παράδοσης είναι μια χρόνια εκκρεμότητα στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο, που όταν δεν αποφεύγουμε την διαπραγμάτευσή τους, ευτελίζονται σε μια απλοϊκή αντιπαράθεση μεταξύ «νεωτεριστών» και «συντηρητικών». Στην πραγματική πραγματικότητα το μόνο που μας συνδέει με την απαγορευμένη ρίζα του κάποτε τρόπου του τόπου μας είναι η βλαστήμια της.

Έχουμε διαλέξει στρατόπεδο κι έχουμε εγκλωβιστεί στον «μονόδρομο» μιας ανάπτυξης, που, εντέλει, πλαστογραφεί κατ’ εξακολούθηση το πρόσωπό μας.

Η χώρα ιδρύθηκε με προϋπόθεση την παντελή υποτέλειά της στους «πιστωτές» κι έτσι πορεύτηκε για σχεδόν δυο αιώνες. Φιλοδοξία της είναι να επιστρέψει στις Αγορές. Να υποθηκευτεί εκ νέου. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν μπορούμε κι αν θέλουμε να γίνουμε κάτι περισσότερο από δανειολήπτες κι ο τόπος μας κάτι περισσότερο από φτηνός –έως φτηνιάρικος- τουριστικός προορισμός.

Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να αποφασίσουμε και ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε.