Τα Ψιλά γράμματα είναι ένα μυθιστόρημα για εκείνους που απογειώνονται νοερά, θέλουν να πετάξουν αλλά δεν έχουν φτερά ούτε σχέδιο πτήσης και μένουν καθηλωμένοι στη γη. Είναι ένα μυθιστόρημα για τα ανολοκλήρωτα της ζωής και τις ουτοπίες που καταλήγουν στο ταμιευτήριο του πένθους. Για το βάρος του παρελθόντος που συνθλίβει το παρόν, για τις διασταυρώσεις με την Ιστορία που νοηματοδοτούν την ύπαρξη, για το πείσμα και το γινάτι της μνήμης. Η συγγραφέας, που σε συνέντευξή της στο βιβλίο του Χανδρινού δήλωνε ότι «στο Πολυτεχνείο νιώσαμε πλήρεις υπάρξεις», αντικρίζει με βλέμμα συμπάθειας και κατανόησης εκείνες τις ανολοκλήρωτες υπάρξεις, τους αδύναμους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, όχι ακριβώς συμβιβασμένους, αλλά μάλλον παγιδευμένους και ανίκανους για πατροκτονίες, συγκρούσεις και διεκδικήσεις. Η μόνη διεκδίκηση που αξιώνουν είναι αυτή της επιλεκτικής μνήμης που ασφαλίζει τα άυλα τιμαλφή της Ιστορίας. (Κώστας Καραβίδας, ΕΠΟΧΗ)