|
15/1/2021
|
Ο Κοινοβουλευτισμός και ο Κομματισμός στην αποικία (Μέρος πρώτο)
|
του Γιάννη Τσίχλα
|
|
|
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Η τραμπάλα η κουτάλα και το μελωμένο έδρανο
Οι θεσμοί του Νεοελληνικού κράτους δεν μπορούν να λειτουργούν δημιουργικά, αλλά κατασταλτικά, σ’ ένα διαρκές ισοζύγιο μεταξύ σωμάτων ασφαλείας και πολιτών. Οικονομία, Παιδεία, Υγεία Ο.Τ.Α., Δικαστικό, Μηντιακό, Ασφαλιστικό, Συνταξιοδοτικό, Πολιτιστικό, Ποδοσφαιρικό, Πυροσβεστικό, Νομοθετικό, Τραπεζιτικό, Πολεοδομικό..., τραμπαλίζουν μεταξύ ειδικών πειραματισμών και γενικών δοκιμών. Το κράτος ταΐζει το παρακράτος, η οικονομία την παραοικονομία, η αστυνομία την παρανομία, η παιδεία την παραπαιδεία, το δικαστικό το παραδικαστικό, η πολεοδομία την αυθαιρεσία, το φορολογικό το φοροκλεπτικό... Για να εξηγούμαστε, δεν μιλάμε για νεογέννητο αλλά για ένα απ’ τα παλαιότερα Εθνικά κράτη - αποικίες.
Ενδεικτικά επί της φύσης των καταστάσεων:
Η Παιδεία με όσες προσλήψεις προσωπικού, όσο ελεύθερη την πρόσβαση στα ΑΕΙ, όση αύξηση δαπανών, όση αστυνόμευση, χάνει τον όποιο Εθνικό Σκοπό χωρίς την επάρκεια γηγενών παραγωγικών δομών. Οι σπουδές χρειάζονται για τεχνολογική στήριξη και ανάπτυξη της παραγωγής υλικών και πνευματικών αγαθών, θεμέλια του ανθρωποκεντρικού ελληνικού πολιτισμού. Οι νεοέλληνες ανιστόρητοι - στα χειρότερά τους – αποδέχονται την ολική τριτογενοποίηση του τόπου αποπροσανατολισμένοι σε ευρωφόρους πτυχιακούς - μεταπτυχιακούς λαβύρινθους. Ο Τόπος αδυνατεί να θρέψει τους κατοίκους του παράγοντας Εθνικό πλούτο. Αγωνιώδες το ερώτημα: Ποιος θα εργαστεί γι’ αυτό τον Σκοπό;
Η τριτογενοποιημένη οικονομία είναι υποθηκευμένη στις επιλογές των δανειστών προστατών που κινούμενοι ιδιοτελώς στη γεωπολιτική σκακιέρα προς αναδιανομή αγορών και ενεργειακών πηγών, εκτρέπουν τις περιφερειακές Δημοκρατίες σε δικτατορίες και αντίστροφα ή τραβάνε το χαλί του δημόσιου χρέους πηγαίνοντας τις αποικίες αλυσοδεμένες στο ΔΝΤ, (όποτε, και για όσο χρόνο θέλουν, να είναι φρόνιμες), καταλαμβάνοντας πόρους, λιμάνια και αεροδρόμια, ανάβοντας πολέμους όπου υπάρχουν σύνορα, ξεριζώνοντας λαούς κι εθνότητες. Στα τελευταία π.χ. δέκα χρόνια με τόσα δεινά για όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής μας, πόσες και ποιες Εθνικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα;
Οι Ο.Τ.Α., ενώ δεν μπορούν να είναι ούτε Τοπικοί ούτε Αυτοδιοικούμενοι, μπορούν να είναι ένα καλοπληρωμένο χρηστικό εξάρτημα της κεντρικής διοίκησης. Στα θεσμικά όργανα οι όποιες προοδευτικές παρεμβάσεις θα αφορούν ελάχιστους αφού, οι έννοιες Συμμετοχή και Δημόσιο Συμφέρον είναι ακατανόητες για τον μέσο πολίτη. Από προσχολική ηλικία υποβάλλεται σε πλύση εγκεφάλου από οικογένεια και κράτος για σταδιοδρομία με βάση το απόλυτο ατομικό συμφέρον. Ανεξάρτητα της αποκατάστασης εκάστου, ο καταναλωτισμός και η ατομικότητα ως σύστημα ιδεών και πράξεων διαποτίζει το κοινωνικό μεδούλι. Το «λιγότερο κακό» και το «ε, τι άλλο να κάνουμε;» διαπλάθει συνειδήσεις, σαν το «μη μιλάς» μέγιστη συμβουλή των γονιών μας που έζησαν εμφύλιο και χούντα. Ας μην αναρωτιόμαστε για την μαζική αποπολιτικοποίηση ειδικά των νέων και την υποταγή σε κάθε αφεντικό.
Συνακόλουθα, οι θεσμικές εκτροπές είναι σύμφυτες με τους εκ κατασκευής ελλειμματικούς θεσμούς, ενώ είναι αδύνατον απ’ την ιδεολογικά κατεσταλμένη ατομοκεντρική κοινωνία να προκύψει ανάγκη για δημοκρατικότερη λειτουργία π.χ. του Κοινοβουλίου ή του Δημοτικού Συμβούλιου, προς κάποιο Σκοπό, εκτός των διαχειριστικών δεδομένων. Καθήκοντα υπεράσπισης των δημοκρατικών διαδικασιών σε πλαίσιο καθορισμένου ελέγχου ανατίθενται στα αντιπολιτευόμενα κόμματα που επιδοτούνται γι’ αυτό, και από ποικίλες συλλογικότητες αριστερής καταβολής που εξαντλούνται σε καταγγελίες πρωθυπουργών, υπουργών, δημάρχων, βουλευτών αστυνομικών… Καταγγελίες ευαισθητοποιημένες - ηθικοπλαστικές καθώς, αυτό που μένει στη πολιτική πράξη είναι ο εκλογικός ανταγωνισμός για διεκδίκηση κομματιών απ’ τη θεσμική πίττα.
Απ’ αυτά και δι’ αυτά, αναδεικνύονται οι αναγνωρίσιμοι κοινοβουλευτικοί και κυβερνητικοί αστέρες αφού προβιβαστούν απ’ τη μαθητεία τους στο κόμμα και στα θεσμικά μαγαζιά στις απίθανες τρύπες του βαθέως κράτους. Με νυχθημερόν λιβάνισμα έχουν πρόσβαση στη Κουτάλα του δημόσιου ταμείου ενώ στοιχισμένοι σε παραγοντίστικες αυλές με σειρά περνούν κι απ’ το μελωμένο Έδρανο.
Στον κινηματικό αντίποδα,
…η επεξεργασία γενεσιουργών ιδεών με πυρηνική δυναμική σε σύνθεση με πρακτικά οργανωτικά μέτρα αντίστασης και διεκδίκησης, παραμένει ως διαδικασία ακατανόητη απ’ τον μικροαστικό δογματισμό, κυρίαρχο εντός της αριστεράς, που εντελώς μεταφυσικά τα θέλει όλα στο πιάτο υπό το φως της θεσμικής νομιμότητας. Υποκλίνεται στις δυσκολίες που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, αγνοεί τις ευκαιρίες που αναδεικνύονται απ’ το κινηματικό μικροσκόπιο. Θυσιάζει ιδέες κι οράματα στο βωμό των άμεσων συμφερόντων κι ενδιαφερόντων των πλειοψηφούντων μικρομεσαίων και δημοσιοϋπαλληλικών στρωμάτων, που, παρ’ ότι κλαίνε και οδύρονται απ’ τις συνέπειες των απανωτών κρίσεων, δεν κουνούν ρούπι απ’ τις συνήθειες, δέσμιοι των συμβατικών και ψυχολογικών τους καταναγκασμών. Θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα χωρίς ν’ αλλάξουν οι ίδιοι. «Ονειρεύονται επαναστάσεις διάγοντας βίο μίζερο», προκαλεί ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Ζητούμενο των καιρών: Η αφύπνιση της κρίσιμης ομάδας που αλλάζει τον ρου της ιστορίας. Έτσι γίνεται πάντα και παντού σ’ αυτή τη γήινη σφαίρα …
Γιάννης Τσίχλας
(Ακολουθεί Μέρος Δεύτερο: Ο Κοινοβουλευτισμός κι ο Κομματισμός στην αποικία. Η περικεφαλαία με το δάχτυλο κι ο άταφος με το μαύρο σκούφο.)
|
|
|
1161
|
|
|