|
14/1/2021
|
Κατά - Θέσεις
|
του Χρήστου Ι. Βατούσιου
|
|
|
.jpg)
Ήτανε μία απ' αυτές, τις υπέροχες χειμωνιάτικες λιακάδες, τότε που τα χάδια του Ήλιου πολλαπλασίαζαν επ' άπειρων την αξία τους.
Πήρε χαρτί και μολύβι κι έκλεισε τα μάτια...
« Είναι ν' απορείς, όλη αυτή η « πίστη » που χωνεύουμε με άκρα μυστικότητα και άκρα ηλιθιότητα - ομολογουμένως.
Είναι ν' απορείς, αλλά πια ομολογία ονείρου επήραμε στα σοβαρά, για να συναρμόσουμε τη σκόνη μας στον καμβά του σύμπαντος.
Ελέω φόβου - και Κυρίου - παραπατούμε σαν τις όρνιθες, με λογής λογής αόρατα και ορατά κοκόρια να μολεύουν τη μνήμη μας.
Μια μνήμη καθάρια και ζωντανή σαν το γάργαρο ποτάμι, που τ' ανακάτεψαν - σωρός τα βόδια - τσαλαπατώντας το να διαβούν, μα το ποτάμι εφούσκωσε και ξέσυρε μες την θολούρα, ξεβράσματα κι απομεινάρια στη καταχνιά της σήψης.
Είναι ν' απορείς, συντεχνίες μικροκυμάτων μας τραβούν στο πάτο της ύπαρξης, αλλά τι πιο άξιο απορίας από τον δεινό κολυμβητή που τσαλαβουτάει στα λασπόνερα. »
Ήτανε μία απ' αυτές; - Δικαίως απορούσαμε - τις υπέροχες χειμωνιάτικες κορφάδες, τότε που τα μάγια του Ήλιου είχανε μια κάποια αξία.
ΠΊΝΑΚΑΣ: Edw. Hopper, Άνθρωποι στον ήλιο. 1960.
ΧΡΉΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ
|
|
|
1365
|
|
|