|
23/10/2020
|
Κινηματογραφική γεωγραφία: Το σινεμά της Χιλής
|
6η Διαδικτυακή Συνάντηση - Δευτέρα 26 Οκτωβρίου, 8.00μ.μ
|
|
|
Το σινεμά της Λατινικής Αμερικής
Συνάντηση 6η (διαδικτυακή) Δευτέρα 26/10/2020, ώρα 8:00μμ
Θέμα: «Χιλή (Patricio Guzmán, Pablo Larain, Sebastian Lelio)»
Στη δεκαετία του 1960, αναπτύχθηκε μια ζωντανή εθνική κινηματογραφική κουλτούρα η οποία έγινε γνωστή ως ο «Νέος Κινηματογράφος της Χιλής» (Nuevo Cine Chileno). Ένα πειραματικό τμήμα κινηματογράφου ιδρύθηκε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, μαζί με ένα Ινστιτούτο Κινηματογράφου στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της χώρας. Η κινηματογραφική βιομηχανία στηρίχτηκε από το ανανεωμένο έργο της Chile Films το οποίο είχε αρχίσει τη δεκαετία του 1940. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πρωτοεμφανίστηκαν νέοι σκηνοθέτες όπως ο Raúl Ruiz, ο Aldo Francia και ο Miguel Littín, μαζί με ένα νέο είδος εμπνευσμένο από τα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα της δεκαετίας του 1960, το ντοκιμαντέρ. Ο Χιλιανός Κινηματογράφος έχει μεγάλη ετερογένεια. Οι ταινίες του συγκεντρώνουν ευνοϊκές κριτικές, προκαλούν έντονες συζητήσεις και επηρεάζουν κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο. Η μεγάλη αυτή επιρροή οφείλεται σε ένα συνδυασμό διεθνισμού, τοπικισμού και συλλογικότητας. Αναμφίβολα, από αυτή τη γενιά οι κινηματογραφιστές που έχουν επιτύχει ρητή διεθνή αναγνώριση είναι οι Patricio Guzman, Pablo Larraín και Sebastián Lelio, καθώς και οι γυναίκες σκηνοθέτες Alicia Scherson και Dominga Sotomayor.
Pablo Larraín
Από το 2006 με το Fuga και έπειτα με τα Tony Manero (2008), Post Mortem (2010), No (2012) (Αυτά τα τρία αποτελούν και την τριλογία του για τη δικτατορία του Πινοσέτ) και Neruda (2015), ο Larraín κέρδισε την προσοχή στη χώρα του και διεθνώς. Οι ταινίες του έχουν επαινεθεί για την τέχνη και την θεματολογία τους που σχετίζεται με κοινωνικά και πολιτικά πλαίσια, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση της ιστορίας του εικοστού αιώνα. Η φόρμουλα του έχει αποδειχθεί επιτυχής: ασχολείται με γνωστά ιστορικά και κοινωνικά ζητήματα με πλάγιο τρόπο. Για παράδειγμα στο Νο, αντί να εμφανίζει τις κοινωνικές πολυπλοκότητες του δημοψηφίσματος ή να εισάγει χαρακτήρες που παλεύουν για την επιστροφή της δημοκρατίας, υποστηρίζει ότι η επιτυχία του «όχι» ήταν αποτέλεσμα μιας επιτυχημένης καμπάνιας μάρκετινγκ.
Sebastián Lelio
Την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του La sagrada familia (2004) ακολούθησε το Navidad (2009), El año del tigre (2011), Gloria (2013) και Una mujer fantástica (Μια φανταστική γυναίκα 2017), η οποία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (2018) και ασχολείται με τα προβλήματα των trans ατόμων και επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο η παραδοσιακή οικογένεια απορρίπτει βίαια αυτούς που θεωρεί ότι μπορούν να αποσταθεροποιήσουν τις δομές της.
Γυναικείες φωνές
Η Alicia Scherson έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής τέσσερις ταινίες: Play (2005), Turistas (2009), Il futuro (2013) και Vida de familia ( 2016), σε σκηνοθεσία με τον Cristián Jiménez. Στον κινηματογράφο της οι αισθήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο. Οι δύο πιο πρόσφατες ταινίες της είναι λογοτεχνικές προσαρμογές. Η Dominga Sotomayor, έχει κάνει δύο μεγάλου μήκους ταινίες τις De jueves a domingo (2012) και Tarde para morir joven (2018), οι οποίες κέρδισαν το βραβείο Leopard Καλύτερου Σκηνοθέτη στο Lorcano Film Festival, το πρώτο φορά που μια γυναίκα πήρε το βραβείο. Το σκηνοθετικό της στυλ και τα σενάρια της τονίζουν την καθημερινή ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, οι λέξεις για αυτήν δεν έχουν τόση σημασία όσο η σιωπή και η γλώσσα του σώματος.
Patricio Guzmán και Ντοκιμαντέρ
Οι Χιλιανοί σκηνοθέτες ανέβασαν πολύ το είδος του ντοκιμαντέρ, η παραγωγή του οποίου είχε εξίσου πλούσια εξέλιξη με την ταινία μυθοπλασίας, με αξιοσημείωτους σκηνοθέτες όπως ο Patricio Guzmán, ο Ignacio Agüero, Bettina Perut, Iván Osnovikoff, Maite Alberdi.
Ο Guzmán, από τους σημαντικότερους ντοκιμαντερίστες παγκοσμίως έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα στην τέχνη του ντοκιμαντέρ υπογράφοντας έργα που ξεπερνούν το χρόνο και τον τόπο. Σπούδασε κινηματογράφο στη Μαδρίτη και στα τέλη της δεκαετίας του ’60 επέστρεψε στην πατρίδα του με στόχο να πραγματοποιήσει την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας. Η κοινωνικοπολιτική έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε όμως τη δεδομένη στιγμή στη Χιλή άλλαξε ριζικά τα σχέδια του δημιουργού ορίζοντας την μετέπειτα πορεία του.
Κατά την προεκλογική εκστρατεία του Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο Γκουσμάν στρέφει την κάμερά του σε όσα διαδραματίζονται στους δρόμους της Χιλής σε ταινίες: «Η μάχη της Χιλής (1972-’79), χωρισμένη σε τρία μέρη – Η εξέγερση της μπουρζουαζίας, Το πραξικόπημα, Η δύναμη του λαού που αποτελούν το καθηλωτικό χρονικό μιας εποχής που σηματοδότησε την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Μετά το πραξικόπημα, θεωρείται persona non grata από το καθεστώς. Συλλαμβάνεται και κρατείται για σύντομο χρονικό διάστημα, πριν καταφέρει να διαφύγει από τη χώρα το Νοέμβριο του 1973. Ταξιδεύει στην Κούβα, στην Ισπανία και τη Γαλλία, απ’ όπου, εξόριστος πλέον, υπερασπίζεται τα πιστεύω του και στηλιτεύει την πολιτική κατάσταση στη Χιλή, με όπλο του την κάμερα. Στα ντοκιμαντέρ Χιλή, Η επίμονη μνήμη (1997) και Χιλή, Ένας γαλαξίας προβλημάτων (2010), ο Γκουσμάν θέτει ερωτήματα που σχετίζονται με τη μνήμη και την διαρκή προσπάθεια ενός λαού να επουλώσει τα τραύματα του παρελθόντος, ενώ Η υπόθεση Πινοσέτ (2001), με αφορμή τη σύλληψη του Πινοσέτ στο Λονδίνο, δίνει φωνή στα ίδια τα θύματα που επέζησαν για να καταθέσουν ενώπιον των αρχών όσα βίωσαν. Το ντοκιμαντέρ Σαλβαδόρ Αλιέντε (2004), σε πρώτο πρόσωπο, αποτίνει φόρο τιμής στο Χιλιανό πολιτικό και επίσης συνιστά μια εξομολόγηση του Γκουσμάν για την επιρροή που άσκησε ο Αλιέντε στη ζωή του.
Εξίσου πολιτική, ωστόσο με διαφορετικό θεματικό άξονα είναι η ταινία του σκηνοθέτη, Ο σταυρός του νότου (1992), στην οποία θίγει ζητήματα θρησκείας, πνευματικότητας και μύθων, όπως αυτά εμφανίζονται στη Λατινική Αμερική. Το 2010, ο Γκουσμάν υπογράφει το ντοκιμαντέρ Νοσταλγώντας το φως, την πιο ώριμη στιγμή της φιλμογραφίας του, ένα υπαρξιακό δοκίμιο, στο οποίο αναμοχλεύει με ποιητική διάθεση, όλα όσα τον συγκινούν και τον παρακινούν ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Αναμφισβήτητα, ένα πολιτικό σχόλιο για τα «φαντάσματα» που κληρονόμησε στη Χιλή το καθεστώς Πινοσέτ. Συνεχίζει με το Μαργαριταρένιο Κουμπί (2015) και την Οροσειρά των Ονείρων. (2019)
Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης.
Το σεμινάριο μπορείτε να το παρακολουθήσετε στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09 Meeting ID: 869 8907 9267 Passcode: 986330
Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-ΔΡΑΣΗ
|
|
|
1077
|
|
|