|
9/5/2024
|
Το φθινόπωρο των ανθρώπων
|
του Μπάμπη Δαμουλιανάτου, με αφορμή το «Φθινόπωρο» του Τούρκου σκηνοθέτη Özcan Alper
|
|
|
Και είναι φίλε μου κάτι έργα -εννοώ κινηματογραφικά- που μένουν. Γιατί οδηγούν την σκέψη εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί αυτοί που στην έφτιαξαν, την διαμόρφωσαν, (βρεφοκόμοι, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, καθηγητές, δημοσιογράφοι, λογιών, λογιών, προπαγανδιστές) είτε δεν ήξεραν επειδή υπήρξαν και αυτοί οι ίδιοι ομοιοπαθείς ή το έκαναν από σκοπό να την στραβώσουν και να την κάνουν ανάπηρη, τυφλή!
Έτσι την Πέμπτη 25 τ' Απρίλη 2024, η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων "Cine Δράση", μας πρόσφερε ένα έργο που όσοι (-ες) το παρακολουθήσαμε, το είδαμε απνευστί. Άκρα του τάφου σιωπή στην αίθουσα. Έλαμψε στην απλότητα και την αλήθεια, τις αλήθειες του, στην ανθρωπιά του... Σκηνοθέτης ο Τούρκος Uzcan Alber και ο τίτλος του SUNBAHAR (Φθινόπωρο) με κυκλοφορία στη χώρα μας την 4η Οκτωβρίου 2012, διάρκειας 99 λεπτών.
Συνέπεσε τώρα και με τις μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις στα Παν/μια των ΗΠΑ, την Γαλλία και άλλες χώρες ενάντια στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού από την συμμορία του Μπίμπη και των ομοϊδεατών του όπου γης. Μια σφαγή που θυμίζει και εκείνη του δικού μας λαού (του ενός τρίτου του που ήταν τότε) κατά την επανάσταση του 1821. Τότε που δεν υπήρχε τηλέφωνο, τηλέγραφος, ραδιόφωνο, τηλεόραση και το γράμμα από τον νέο κόσμο έκανε εβδομάδες, μήνες να φθάσει, μέχρι και η Αϊτή μας έστειλε βοήθεια! Άλλο που δεν έφθασε ποτέ γιατί ναυάγησε στο δρόμο. Έτσι και στο έργο ο ναυαγός ζωής φοιτητής, ο βαριά άρρωστος που αποφυλακίσθηκε πρόωρα από μακροχρόνια κάθειρξη για να μη χρεωθεί το άδικο κράτος τον θάνατο του και γίνει μάρτυρας, σύμβολο, όπως άλλοι συνάδελφοι του στη διαδήλωση για δίκαια αιτήματα, περνά τις τελευταίες μέρες του στο φτωχικό του σπίτι κάπου στην Ανατολία με τους εναπομείναντες εκεί συντοπίτες του, όσους δεν έδιωξε ακόμη η ανέχεια μιας ψευτοζωής. Ο νεανικός του έρωτας έφτιαξε τη ζωή του μακριά στη πόλη, ένας παιδικός του φίλος του κάνει παρέα με μια ζωή συμβιβασμένη, οι λιγοστοί χωριανοί του περιμένουν αξύπνητοι καιρό μια αόριστη ανάπτυξη από φημολογούμενο τουρισμό και η χαροκαμένη γριά μάνα του ονειρεύεται μια δική του αποκατάσταση με ένα παραδοσιακό προξενιό. Ο ίδιος νοηματοδοτεί την λιγοστή ζωή που του απομένει με μια εκδρομή ψηλά στο βουνό για έναν πλατύτερο ορίζοντα και στα δωρεάν μαθήματα σε ένα μαθητή του χωριού του με αδυναμία συγκέντρωσης στο μάθημα των μαθηματικών. Στέφονται με επιτυχία οι προσπάθειες μέχρι που διαφωνούν στο ζάπινγκ στην τηλεόραση, τσαντίζεται ο μαθητής, παίρνει την σάκα του και φεύγει. Το παιδί είναι εθισμένο στα γνωστά μας "παιδικά" που μαγεύουν, σκοτώνουν την φαντασία και ο ερασιτέχνης καθηγητής αρέσκεται στη θέα ενός καλλιτεχνικού πατινάζ επί πάγου.
Αυτά με τον πρωταγωνιστή του έργου, μέχρις ότου κάνει την εμφάνισή του ένα νέο ναυάγιο που εκπροσωπεί ένα ολόκληρο σμάρι λαών, που στο τέλος του περασμένου αιώνα έχασαν τον μπούσουλα! Μια νεαρή και κατ' ανάγκη πόρνη διαζευγμένη από την τέως Σοβιετική Ένωση, έρχεται στην περιοχή για να ζήσει την κορούλα που άφησε πίσω της. Με τον ναυαγισμένο Τούρκο φοιτητή κάτι άγνωστο τους ενώνει που δεν είναι μόνο η αμοιβαία έλξη της πρώτης ματιάς. Αν και οι αντικειμενικές συνθήκες δεν προδικάζουν μια αίσια συνέχεια, τα βήματα τους οδηγούν σε ένα βιβλιοπωλείο στη γειτονική πόλη που αναζητούν Ρώσσους κλασικούς. Πιθανολογώ Τολστόι, Τουργκένιεφ, Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι... Ε, δεν ήταν και όλη η θρυλική δουλειά τριών γενεών για πέταμα στον κόσμο του "υπαρκτού"! Καλές συνήθειες όπως διάβασμα σε κάθε διάλειμμα και ευκαιρία, η αγάπη για την τέχνη, το όνειρο που δίνει ομορφιά και νόημα στη ζωή, έμειναν σε όσους μπολιάστηκαν με αυτά τα άυλα και περιττά...
Ο εφήμερος σωματικός δεσμός μέσα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο ξεγυμνώνει την σκληρή πραγματικότητα, την άσχημη ζωή και η κάθαρση δεν αργεί. Η νεαρή πόρνη θα αρνηθεί την βίζιτα ενός πλούσιου πελάτη για 100 δολάρια (πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα στη Τουρκία) και θα επιστρέψει στην πατρίδα της κοντά στο παιδί της για να μοιραστεί την τύχη του λαού της, τα επίχειρα σφαλμάτων ηγετών που δεν άξιζαν τη θέση τους. Το ίδιο και ο Τούρκος ναυαγός φοιτητής στο χωριό του να τελέψει όπως πολλοί άλλοι σε κράτη που σκοτώνουν τα παιδιά τους.
Ίσως στο Φθινόπωρο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων που βιώνουμε αυτό τον καιρό, οι εξαιρέσεις κάποιων του είδους μας που δεν μπορούν να συμβιβαστούν, κάποιων φευγάτων, κουλτουριάρηδων όπως λέμε μ' ένα πικρό χαμόγελο, λέω, γράφω, ίσως να προμηνύουν μία ποθούμενη Άνοιξη.
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια
|
|
|
1712
|
|
|