Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων

  
4/11/2024

«Σινεμά και Μουσική» - 5η Συνάντηση - Mιούζικαλ

Τρίτη 5 Νοεμβρίου, 8:30μμ, ζωντανά και διαδικτυακά

Την Τρίτη 5 Νοεμβρίου στις 8:30΄μμ, θα γίνει η 5η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική» που οργανώνει το Cine Δράση. Το σεμινάριο πραγματοποιείται ζωντανά στο στέκι της ΔΡΑΣΗΣ και διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom. Στη διάρκεια της βλέπουμε αποσπάσματα και σχολιάζουμε τις ταινίες «Dancer in the dark», «Moulin Rouge», «Chicago» και «La La Land)» (2016.

Comeback ή τελευταία ανάσα;
Τα μιούζικαλ ήταν ένα είδος που αποτελούσε την καρδιά του Χολιγουντιανού σινεμά και για κάποιες δεκαετίες την κορωνίδα του. Σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη που το θέλει επαναλαμβανόμενο και ακατανόητο είναι στην πραγματικότητα ένα από τα λίγα είδη που ριζοσπαστικοποίησε με όλους τους διαφορετικούς τρόπους την εμπειρία του κινηματογράφου. Επέτρεψε την απόλυτη δημιουργική ελευθερία και αξιοποίησε όλα τα εκφραστικά μέσα για την κινητοποίηση των συναισθημάτων του θεατή. Στα 90’s τα μιούζικαλ έχουν ξεχαστεί, με εξαίρεση την «Εβίτα» του Άλαν Πάρκερ (1996) που κατάφερε να προσελκύσει ενήλικο κοινό με το συνδυασμό του αυξανόμενου ενδιαφέροντος του κοινού για βιογραφίες, αφηγούμενο τη ζωή της Εβίτα Περόν με την επιτυχημένη μουσική των Τιμ Ράις και Άντριου Λόιντ Βέμπερ και την δημοφιλία της Μαντόνα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν την ίδια εποχή που η Disney κάνει μια σειρά μιούζικαλ που απευθύνονται στους νεαρούς θεατές της τελευταίας γενιάς πριν την νέα χιλιετία: «Η Μικρή Γοργόνα» (1989), «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991), «Αλαντίν» (1992), «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994) είναι κάποιες από αυτές που έδωσαν νέα πνοή στο animation και στην ταλαιπωρημένη μουσικοχορευτική τέχνη.

Με την έλευση της νέας χιλιετίας αρχίζουν να δημιουργούνται που αξίζουν καταξίωση. Τα «Moulin Rouge!» (2001) και «Σικάγο» (2002) των Μπαζ Λούρμαν και Ρομπ Μάρσαλ αντίστοιχα, αξιοποίησαν τη γοητεία των κουστουμιών, της σκηνογραφίας εποχής και ένα λαμπερό καστ. Οι Νικόλ Κίντμαν και ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στην πρώτη και οι Ρενέ Ζελβέγκερ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και Ρίτσαρντ Γκιρ στη δεύτερη έφεραν κριτική και εμπορική επιτυχία. Ειδικά το «Σικάγο», έκανε την αρχή για την αναβίωση παλιότερων έργων του Μπροντγουέι («Hairspray», «Rent», «Les Misérables»), με το «Mama Mia!» (2008) να γίνεται δημοφιλές, κυρίως χάρη στα τραγούδια των ABBA αλλά και το ειδυλλιακό σκηνικό της Σκόπελου. Τρεις καταξιωμένοι σκηνοθέτες αναμιγνύουν το δικό τους προσωπικό ύφος με τις σταθερές των μιούζικαλ. Ο Λαρς Φον Τρίερ κάνει την αρχή με το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» (2000) στην οποία αφηγείται την ιστορία μιας σχεδόν τυφλής μετανάστριας στις ΗΠΑ που προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για να εγχειρήσει το παιδί της: Η Μπιόρκ κάνει το ανατριχιαστικό θαύμα της, ο σκηνοθέτης αντί για ένα λαμπερό επιλέγει ένα προλεταριακό σκηνικό, κριτικάροντας τους μηχανισμούς τους χολιγουντιανού θεάματος, μέσω του πλέον φαντασμαγορικού παιδιού του. Ο μακάβριος, ολοσκότεινος κόσμος του Τιμ Μπάρτον πνίγεται στο αίμα, από τις εκδικητικές μεθόδους του «Sweeney Todd, Φονικού Κουρέα της Οδού Φλιτ» (2007).

Τι αγαπάει το κοινό των μιούζικαλ, περισσότερο από το παραμύθι; Ένα παραμύθι που μιλάει για τον ίδιο τον κόσμο του θεάματος, μέσα σε μια πολύχρωμη πόλη των Αγγέλων, με ένα πρωταγωνιστικό ζεύγος που η φλόγα του ξεπερνάει την οθόνη – και φυσικά μπόλικη νοσταλγία και αναφορά στο παρελθόν για να το πασπαλίσει με χολιγουντιανή αστερόσκονη. Όλα αυτά κατόρθωσε να συνταιριάξει ο Ντάμιεν Σαζέλ στο «La La Land» αντλώντας λίγο από τα φιλμ του Ζακ Ντεμί (η χαρακτηριστική έναρξη με το χορό στην μποτιλιαρισμένη λεωφόρο τραβάει από τις φιγούρες μέχρι τα χρώματα από το νούμερο στην κινούμενη γέφυρα στον πρόλογο των «Δεσποινίδων του Ροσφόρ») και λίγο από τη χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Οι Έμα Στόουν και Ράιαν Γκόσλινγκ σαγηνεύουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και το σάουντρακ του Τζάστιν Χορόουιτς είναι εθιστικό, αφήνοντας έτσι ένα λαμπάκι αναμμένο για ένα πιο υποσχόμενο μέλλον για το είδος.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα εγχειρήματα των πρόσφατων χρόνων ήρθε από την τηλεόραση. Η αρχή έχει γίνει ήδη με το «Glee» (2009-2015), το οποίο μετατρέπεται σε τηλεοπτικό και κοινωνικό φαινόμενο, διατηρώντας όμως την λογική των εφηβικών μιούζικαλ, που τοποθετούνται σε ένα λύκειο και με πρόσχημα τη χορωδία του σχολείου. Αλλά είναι το «Crazy Ex Girlfriend» (2015-2019) που κάνει τη διαφορά. Με την ανεξάντλητη Ρέιτσελ Μπλουμ μπροστά και πίσω από την κάμερα και τον πρόσφατα χαμένο Άνταμ Σλέσιντζερ στην μουσική, πάτωσε σε τηλεθέαση αλλά βρήκε δεύτερη ζωή στο Netflix και ένα φανατικό κοινό, όπως αποδεικνύουν τα εκατομμύρια views των κομματιών στο youtube. Τα μουσικοχορευτικά νούμερα δεν χρειάζονται καλλιτεχνική αφορμή, ενώ προσανατολίζεται σε ένα εντελώς ενήλικο κοινό, με την ρομαντική πλοκή να αποτελεί ουσιαστικά το πλαίσιο για να μιλήσει για μια σειρά σοβαρών θεμάτων. Η θεότρελη ιστορία μίας επιτυχημένης και πολύ καταθλιπτικής δικηγόρου που εγκαταλείπει τη Νέα Υόρκη για μία ξεχασμένη καλιφορνέζικη πόλη προκειμένου να ξανακερδίσει τον εφηβικό της έρωτα, ντύνεται με σόκιν, ευφυέστατα αστεία, παρωδίες σύγχρονων τραγουδιών όσο και κλασικών σεκάνς, ενώ ταυτόχρονα απενοχοποιεί τα ψυχολογικά προβλήματα και την επίπονη διαδικασία προς την θεραπεία τους. Το γεγονός ότι με το που έριξε αυλαία, ξεφύτρωσε ένα νέο αντίστοιχης λογικής τηλεοπτικό μιούζικαλ ίσως δείχνει πως το μέλλον βρίσκεται στη μικρή οθόνη.

Το πλέον πρόσφατο δείγμα επαναφοράς μεγάλων κινηματογραφικών μιούζικαλ είναι το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το οποίο μπορεί να μην ξεφεύγει ριζοσπαστικά από τις ιδέες του πρωτότυπου, όμως μπορεί να δώσει την απαραίτητη και καθοριστική ώθηση που χρειάζεται το είδος για να εμπιστευτούν και πάλι την ικανότητά του να αποδώσει ικανοποιητικά σε box office και κριτικές. Η σκοτεινή περίοδος που διανύουμε και απαιτεί λίγη έξτρα λάμψη, η οικονομική δυσκολία για παρακολούθηση πολυέξοδων παραστάσεων, σε συνδυασμό με μία γενιά που έχει διδαχθεί τα μιούζικαλ από την παιδική της ηλικία ως animation και τώρα είναι το πιο δυναμικό αγοραστικό κοινό, θυμίζει αρκετά με τα προηγούμενα ‘20s και την πορεία που ακολούθησε το είδος. Ίσως στρώνεται σιγά-σιγά ο δρόμος για την επιστροφή του είδους, ίσως και να είναι μια τελευταία ανάσα πριν την οριστική απόσυρση του.

Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής, πτυχιούχος τμήματος Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, με δίπλωμα σκηνοθεσίας (Σχολή Σταυράκου) και μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στην ιστορία και θεωρία του κινηματογράφου. Είναι διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (διατριβή "Η κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα"), όπου δίδαξε ως ακαδημαϊκός υπότροφος. Διδάσκει ιστορία του κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου.

Το σεμινάριο πραγματοποιείται κάθε Τρίτη στις 8.30μ.μ. στο στέκι της Δράσης, (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια). Tαυτόχρονα μεταδίδεται διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom:
Meeting ID: 850 0197 3068
Passcode: 497276

Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση

readers  332

Σχόλια (0)


Εισαγωγή σχολίου
Όνομα:

Σχόλιο:



Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025 H Δράση στο facebook Το κανάλι μας στο YouTube
 
Ακροβάτες στο χαρτί Ακροβάτες στο χαρτί
Cine Δράση
Τελευταία θέματα

Τοιχο-διωκτικά
Γ. Φλωρίδης, υπ. Δικαιοσύνης, 25 Απριλίου 2025, ΣΚΑΪ.
«Με το κράτος, όταν αυτό αποφασίζει να κάνει κάτι, δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Θα τον ισοπεδώσει».


Τα σχόλια σας...
Η εποχή του «Δεν Γνώριζα», απλά τελείωσε29/3/2025 Δ.Κ.
Τα τελευταία σύννεφα, τα οποία πιθανόν να έδιναν κάποιο άλλοθι στην «άγνοιά μας», πρέπει να ήταν πριν 5 χρόνια, με την προβολή του social dilemma, που επίσης πραγματεύονταν περίπου το ίδιο θέμα. Από τότε τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας κοινωνίας, όπου όλοι, σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα, ζαλισμένα από το καθημερινό ξύλο, τρέχουν δεξιά και αριστερά, τσεκάροντας ανά 3 λεπτά το κινητό για το επόμενο breaking news που θα ανακοινώσει το newspeak. Θα ακουστώ κυνικός ή πεσιμιστής, αλλά δε βλέπω να αντιστρέφεται το κλίμα. Στο μόνο που ελπίζω είναι οι ελάχιστες -πλην όμως φωτεινές- περιπτώσεις εκπαιδευτικών που δίνουν τον καθημερινό τους αγώνα, πολλές φορές λοιδορούμενοι και από πάνω, αφουγκράζονται τα προβλήματα των εφήβων, καταλαβαίνουν τον διαφορετικό κώδικά τους, αγγίζουν τον ψυχισμό τους. Και το λέω από προσωπική εμπειρία και από τα 2 σχολεία που φοίτησαν τα παιδιά μου. Θανάση, η τελευταία παράγραφος (Δ) δεν είναι ουτοπική πρόταση, αλλά και να ήταν, όπως λέει και ο Γκαλεάνο, η ουτοπία χρησιμεύει για να προχωράμε. ΥΓ: ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ, που θα μπορούσε και αυτό να προβληθεί, και να αποτελέσει αφορμή για συζήτηση με τους μαθητές είναι το «Τέλος Χρόνου» του Λουκά Παλιοκρασσά.
Τα προβαδίσματα και το διαζευκτικό ή αντί του εν ελλείψει: Ένα δίλημμα χωρίς περιεχόμενο18/11/2024 Χαράλαμπος Λαζάνης
Πράγματι, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση, με τις ντιρεκτίβες της, μετατρέπει τους Δήμους σε τηλεκατευθυνόμενα νευρόσπαστα, ανελεύθερους, χωρίς πόρους, αρμοδιότητες, πρωτοβουλία, χωρίς ζωή.. απρόθυμους να ρίξουν μια φρέσκια ματιά στα του οίκου τους. Το τί πραγματικά παίζεται με το ψυχομαχητό και το λαχάνιασμα των Δήμων πίσω από την "Αποκεντρωμένη" στη Δράση το έχουμε εμπεδώσει καλά, δηλαδή με όρους υπαρξιακούς της αυτοδιοίκησης. Από πλευράς του ο Δήμαρχος προβληματίζεται, όχι χωρίς θάρρος, με τα "κουρασμένα αντανακλαστικά" του πολιτικού συστήματος, ενώ οι σύμβουλοι της απερχόμενης Διοίκησης παραμένουν σε αφασία, κολλημένοι στο συστημικό τροπάρι της νομιμότητας. Εξαιρετικά διαυγής, ακριβοδίκαιη και σε πνεύμα δημοκρατικό/αυτοδιοικητικό -κοινοτιστικό θα έλεγα- η τοποθέτηση της δημοτικής μας Συμβούλου Μαρίνας Παπαχριστοδούλου.


Δημοτικές Εκλογές 2014


ΓΠΣ Βριλησσίων 2011


Δημοτικές Εκλογές 2010


Παιδεία 2009



Καλλικράτης: απόψεις και θέματα
Η κρίση και το πρόγραμμα σταθερότητας
Το στέκι της Δράσης 
Το νέο στέκι της «Δράσης», Πάρνηθος 21 Βριλήσσια τηλ. 211-116-5797. H δωρεάν δανειστική βιβλιοθήκη και ταινιοθήκη λειτουργεί κάθε Δευτέρα 12:00-2:00μμ, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη 6:00-8:00μμ.



   
© 2006 - 2025 Δράση για μια Άλλη Πόλη
Κατασκευή - επιμέλεια ιστοσελίδας: Μάκης Ετζόγλου