Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας... σωτήρας!
του Μάρκου Κρητικού
Ο σωτήρας στο δημόσιο βίο δεν είναι καινούριο φρούτο. Όχι! Είναι παλιό, ώριμο ίσως και σάπιο φρούτο. Όμως, πάντα εκεί, σχεδόν αειθαλές. Πριν τις εκλογές μάλιστα, κατά τρόπο εκπληκτικό, πολλαπλασιάζεται και πλημμυρίζει ο τόπος. Σωτήρες να δουν τα μάτια σου! Έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο τμήμα της κουλτούρας μας.
Κάτι σαν τον Καραγκιόζη. Όχι ακριβώς δηλαδή, γιατί ο πονηρός Καραγκιόζης λέει ψέματα για να επιβιώσει, ενώ ο παμπόνηρος σωτήρας για να άρχει και να εξουσιάζει.
Αρχικά οι σωτήρες έσωζαν τη χώρα. Τη χώρα των τριών πτωχεύσεων και της αέναης ένδειας. Μάλλον έκαναν άριστα τη δουλειά τους, δε συμφωνείτε;
Μετά μας προέκυψαν και «μικρότεροι» σωτήρες, όπως σε μας στα Βριλήσσια, που θα μας σώσουν απ’ όλα τα δεινά, θα μας κάνουν έργα, περισσότερα έργα, πιο μεγάλα έργα. Μας παρουσιάζουν μακέτες ή «μακέτο» ορθότερα, κατά τη ρήση του αμίμητου πρωθυπουργού του ευρώ.
Οι σωτήρες μας θα μας νοιαστούν, θα νοικοκυρέψουν το Δήμο μας, θα προσλάβουν τα παιδιά μας. Εμείς δε θα χρειαστεί να κάνουμε τίποτα παρά μόνο να τους ψηφίσουμε. Όχι! Όχι, αυτό δε λέγεται συναλλαγή, μη γελιέστε, είναι για καλό σκοπό.
Κάποιοι λένε πως αυτό πολύ βολεύει την εξουσία. Να έχει, δηλαδή, τους σωτήρες της και να συνεννοείται μαζί τους χωρίς τη φωνακλάδικη διαμεσολάβηση όλων εμάς που δεν ξέρουμε τι θέλουμε και πώς να το πετύχουμε και διαρκώς ζητάμε όλο και περισσότερα γατί λέει είναι δικαίωμά μας. Ο σωτήρας όμως... ξέρει. Εμείς δεν χρειαζόμαστε.
Τώρα, μην παρεξηγήσετε τα όσα γράφω. Προς Θεού! Εγώ τον σωτήρα μου τον αγαπάω. Τον έχω για να κάνει τα πάντα για μένα χωρίς εμένα. Για σκεφτείτε το λίγο. Τι θα γινόταν χωρίς το σωτήρα μου;
Κάτι θα χρειαζόταν να κάνω κι εγώ.
Μάρκος Κρητικός
|
|
|