Η «άλλη πόλη» ξεκίνησε! Σύναξη πολιτών!

15/5/2014

Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η κεντρική προεκλογική εκδήλωση της «Δράσης»

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 14 Μαΐου, στις 8.30 το βράδυ, στην πλατεία Αναλήψεως, η κεντρική προεκλογική εκδήλωση της «Δράσης», με ομιλητή τον υποψήφιο δήμαρχο της Κίνησης Γιάννη Τσούτσια.

Η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και κάθε προσδοκία! Ήταν η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα προεκλογική συγκέντρωση αυτής της περιόδου και μια από τις μεγαλύτερες που έχουν πραγματοποιηθεί στην πόλη μας.

Σε μια σχεδόν κατανυχτική ατμόσφαιρα, που κατέληξε ενθουσιώδης, ο επικεφαλής της «Δράσης» τοποθέτησε την προσπάθεια της Κίνησης στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και ξεδίπλωσε το «σχέδιό» μας για τη δημιουργία μιας πραγματικά «άλλης» πόλης.

Η επιτυχία της εκδήλωσης γέμισε με αισιοδοξία και ικανοποίηση, πρώτα απ’ όλα, τα μέλη της «Δράσης», που ένοιωσαν να «ανταμείβεται» από τους δημότες, η ενεργός παρουσία της Κίνησης στη διάρκεια της προηγούμενης τετραετίας.

Τις επόμενες ημέρες, δίνουμε τις όλες μας τις δυνάμεις, ώστε το αυτοδιοικητικό σχήμα της των Βριλησσίων, για μια ακόμη φορά, να αποτελέσει την έκπληξη των δημοτικών εκλογών!

Η κοινωνία στο προσκήνιο!

Η προσπάθεια συνεχίζεται!


Ακολουθεί σε μορφή κειμένου, η ομιλία του Γιάννη Τσούτσια στην προεκλογική συγκέντρωση της «Δράσης»

Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Δεν είναι οι μέρες αυτές κατάλληλες για περιαυτολογίες σε λαϊκές συγκεντρώσεις, για αυτοεκθειασμούς, με λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα. Δεν είναι μέρες για την παράθεση διαπιστώσεων που παίρνουν τη μορφή εξαγγελιών, υποσχέσεων και προγραμμάτων. Το γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε πεζοδρόμια, ότι εκκρεμεί η κυκλοφοριακή μελέτη, ότι η έκταση της οδού Μητροπούλου έχει παραχωρηθεί στους ιδιώτες. Έχουμε ασχοληθεί συστηματικά με τα τοπικά προβλήματα, στην ουσία τους και όχι ως επικεφαλίδες.
Αλλά είναι ώρα για άλλου τύπου τοποθετήσεις και καταθέσεις. Δεν είναι συνηθισμένες αυτές οι εκλογές…

Είναι η ώρα για τοποθετήσεις καίριες που να φωτίζουν, για απόψεις και θέσεις, πρώτα - πρώτα για τα μεγάλα, για το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, που μας καθορίζει αλλά και το καθορίζουμε.

Σήμερα, μηχανισμοί, κόμματα, είναι σκυμμένοι στον εκλογικό χάρτη και αναμένουν εξελίξεις, θέτουν όρια και ποσοστά, κάνουν λογαριασμούς για μια νέα αφετηρία, διαγκωνίζονται για το πως θα βρεθούνε σε προνομιακή θέση στην εκκίνηση της πολιτικής αναδιάταξης. Όμως στην πραγματικότητα το σκηνικό είναι μπλοκαρισμένο. Όχι τόσο γιατί αυτό δείχνουν τα ποσοστά, αλλά γιατί έχει εξαντληθεί η πολιτική δυναμική. Έχουν εξαντληθεί οι ορίζοντες. Έχουν θολώσει τα οράματα και οι δρόμοι. Σήμερα, κόμματα φαίνονται, στοχεύσεις φαίνονται, πολιτικές δεν διακρίνονται. Πολιτικές πραγματικές, που να αποσαφηνίζουν, να προσανατολίζουν, να συγκινούν.

Η ελπίδα που γεννήθηκε στους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, εξανεμίζεται μέσα σ’ ένα δικομματισμό, που θέλει να κυριαρχήσει και να μονοδρομήσει τις εξελίξεις. Η εκρηκτική οργή, υποστρέφει σε κομματικό φανατισμό. Η αντιμνημονιακή προοπτική, που είχε ταυτιστεί με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, γίνεται αντιδεξιά ρητορεία. Το κενό της πολιτικής εκπροσώπησης μεγεθύνεται. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποσύρεται, παίρνει αποστάσεις, αδιαφορεί. Αλλά το εκκωφαντικό μήνυμα δεν εισπράττεται, παρασιωπάται από την κυρίαρχη Αριστερά και πολύ περισσότερο, δεν γεφυρώνεται από τις πρακτικές της.

Ο προηγούμενος κύκλος των διεργασιών της κοινωνικής αφύπνισης, κινδυνεύει να κλείσει, οδηγώντας στην ανακύκλωση των συντηρητικών μνημονιακών σχημάτων και προσώπων. Η «Νέα Ελλάδα» του Σαμαρά, το ποικιλώνυμο πλήθος των παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης που αναβαπτίζεται ως αριστερός, ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου, όλοι επιστρέφουν, σαν να μην έγινε τίποτα, σαν μια χρονομηχανή να μας γυρνάει πίσω, σ’ αυτά που έχουμε ζήσει.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής παλινδρόμησης, αποκτούν σημασία οι προσπάθειες αυτονόμησης από αυτό το σκηνικό. Οι προσπάθειες που συντηρούν το αίτημα για μια άλλη προοπτική, για να επαναπροσδιοριστούν όλα όσα ορίζουν μια αριστερή πολιτική, τόσο γενικά όσο και στο δήμο. Απ’ αυτή την άποψη, έχουν τη σημασία τους οι συνοικιακές προσπάθειες, οι προσπάθειες που ξεδιπλώνονται στην αυτοδιοίκηση. Προσπάθειες, που μπορεί να μοιάζουν αποσπασματικές και στο περιθώριο της επικαιρότητας, πλην όμως εγγράφουν τη δυναμική τους, στην καρδιά του κεντρικού προβλήματος.

Στις εκλογές παίζεται και η τύχη της αυτοδιοίκησης. Οι προοπτικές της, γι’ αυτό και στο χώρο της ξεδιπλώνονται διάφορα σχέδια. Πρώτα απ’ όλα, το σχέδιο Φούχτελ, που προβλέπει την απευθείας σύνδεση των δήμων με την ευρωκρατία και την παράκαμψη του ελληνικού κρατικού ιστού, το οποίο σήμερα, που τα κονδύλια της Ε.Ε. στέρεψαν, έχει μετατραπεί σε σχέδιο απευθείας υποταγής της αυτοδιοίκησης στο γερμανικό κέντρο. Αλλά αυτό το σχέδιο, δεν υλοποιείται από μόνο του. Εντάσσει και δημάρχους στο σχεδιασμό του. Οι οποίοι, ο ένας πίσω από τον άλλο, διασυνδέονται με τον κ. Φούχτελ αθόρυβα, ωστόσο συστηματικά.

Υπάρχει ένα δεύτερο σχέδιο στην αυτοδιοίκηση. Αυτό των εγχώριων ελίτ, που προσβλέπουν στη διάσωσή τους, στην ανασύστασή τους μέσα από την Περιφέρεια, αλλά και μεταφέρουν τη διαπλοκή μέχρι το πεδίο της γειτονιάς. Μια διαπλοκή που δεν προσβλέπει μόνο στην οικονομική καταλήστευση, αλλά και στο βραχυκύκλωμα της δημόσιας ζωής, στην καθίζηση και τον ευτελισμό της. Ένα σχέδιο συνδεμένο με τον παλαιοκομματισμό και την κομματοκρατία. Με τη μετατροπή της πολιτικής σε δοσοληψία.

Υπάρχει ένα ακόμα σχέδιο για την αυτοδιοίκηση που είναι υπό κατασκευή. Γράφεται απ’ όλους εκείνους που αντιστάθηκαν τα τελευταία χρόνια στον Καλλικράτη και τα συναφή. Μέσα σ’ αυτό το χώρο, δρουν διάφορα ρεύματα και μεμονωμένες προσπάθειες, με διαφορετικές προσεγγίσεις που δεν έχουν ακόμη συνθέσει ένα συγκλίνον αίτημα. Ανάμεσά τους και προσπάθειες που συνδέονται με τοπικές παρεμβάσεις, όπως αυτή της «Δράσης».

Έτσι θα πρέπει να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα γύρω από την οπτική μας...

Για μας, αυτοδιοίκηση σημαίνει πόλη και κίνημα μαζί. Το ένα μέσα στ’ άλλο. Θεσμοί και διεργασίες, αξεδιάλυτα δεμένα. Διοίκηση, μα και απελευθερωτικές πρακτικές. Πολιτική και Κοινωνία μαζί.

Η κοινωνία και οι αντιθέσεις της, δεν στέκονται στον αέρα. Η πόλη είναι ο τόπος στον οποίο συγκροτούνται. Όπου οργανώνονται οι υποδομές, η εκμετάλλευση και η καταπίεση από τη μια, και οι αντιστάσεις απ’ την άλλη. Εδώ διαμορφώνονται οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, που είναι το μεγάλο επίδικο, το πεδίο των παρεμβάσεών μας.

Σήμερα, δίπλα στη χώρα, διαλύεται και η αυτοδιοίκηση, μέσα από τη μνημονιακή πολιτική και την «Καλλικρατική» θέσμισή της. Το ποιος διαλύει τη χώρα, κεντρικά και τοπικά το ξέρουμε. Το ποιος και πόσο αντιστέκεται, επίσης το ξέρουμε. Αλλά για να υπάρξει διέξοδος δεν φτάνουν μόνο οι αντιστάσεις. Πρέπει να δοθεί κατεύθυνση τόσο πολιτειακή, όσο και πολιτική. Πρέπει και σε επίπεδο δήμου να υπάρξει σχέδιο για το πώς θα ανασυγκροτηθούν οι λειτουργίες και οι θεσμοί της πόλης, για το πώς θα εντάσσεται ο πολίτης σ’ αυτές.

Το μνημόνιο δεν έφερε μόνο τη διάλυση των υποδομών και το μεσαίωνα των εργασιακών σχέσεων. Στόχευσε και στη διάλυση των συνειδήσεων, του φρονήματος, αποσάρθρωσε ό,τι συνιστά το ηθικό και αξιακό μέρος της ύπαρξής μας. Μέσα στα ερείπια, μας έχει εντυπωθεί η αντίληψη, ότι η πόλη είναι τα άψυχα, τα κτίσματα, οι προνοιακές υποδομές, οι κατακτήσεις που καταφέραμε να επιβάλουμε. Πόλη όμως, είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποί, οι διαθέσεις και το φρόνημά τους. Η συνείδηση και οι πράξεις τους. Έτσι ο αγώνας για τις υποδομές, πάει χέρι – χέρι με τον αγώνα να ξαναφτιάξουμε την πολιτεία, τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, σε μια προοπτική ισότητας, δημοκρατίας και απελευθέρωσης.

Σήμερα, η κυρίαρχη πραγματικότητα μας χειραγωγεί μέσω μιας αλλοτριωτικής κοινωνικοποίησης, μέσω της αγοράς, την κατανάλωση, τα Mall, τον κόσμο του διαδικτύου και τον κάθε είδους εφησυχασμό. Απέναντι σ’ αυτά, πρέπει να αντιπαρατάξουμε μια άλλη κοινωνικοποίηση, που θα υπερβαίνει το ατομοκεντρικό πρότυπο ζωής, μέσα από συμμετοχή και δημοκρατία. Παράλληλα απαιτείται μια νέα πολιτική συγκρότηση, βασισμένη στη μετατροπή του καταναλωτή σε πολίτη. Ενός πολίτη – στήριγμα της καθολικής πολιτικής αλλαγής που έχει ανάγκη ο τόπος.

Σ’ αυτό το πλαίσιο εμείς, αγωνιζόμαστε για μια τοπική πολιτική εκπροσώπηση, που θα συμπεριλαμβάνει θεσμούς δημόσιου διαλόγου, με πολίτες ισότιμους συνομιλητές, θεσμούς ελέγχου και απολογισμού των εκλεγμένων, που ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι εντολοδόχοι, θεσμούς που θα δίνουν πραγματικό νόημα στην έννοια της εκπροσώπησης.

Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε τα προβλήματα του δήμου ένα προς ένα. Και αυτά δεν είναι λίγα, συχνά μάλιστα προκύπτουν με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Στα Βριλήσσια, επειδή η πόλη είναι ησυχαστήριο, δίνεται η ψευδαίσθηση πως δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, ατομικά ή συλλογικά. Κι’ όμως, υπάρχουν και ενίοτε συγκλονίζουν! Πριν λίγες ημέρες, 9 εργαζόμενοι του δήμου απολύθηκαν. Άλλες 9 οικογένειες, βρέθηκαν στο δρόμο, επειδή ο δήμαρχος βιάστηκε να συνταχθεί με τις υποδείξεις. Περνάμε στο χάος, στην εξάλειψη ανθρώπων που ζούνε δίπλα μας, και συνηθίζουμε να μη δίνουμε σημασία…

Υπάρχουν επιμέρους προβλήματα, πάνω σε ζωντανές διαδικασίες, όπως τα κυκλοφοριακά ζητήματα, αλλά και ολόκληροι τομείς της αυτοδιοίκησης, όπως αυτά που αφορούν στα ευρωπαϊκά προγράμματα και την ευρωπαϊκή στρατηγική, για τα οποία όχι μόνο δεν γίνεται μνεία πουθενά, αλλά δεν υπάρχει και καμία αίσθηση παρέμβασης.

Θα σταθούμε μόνο σε δυο ζητήματα.
Η φτωχοποίηση εξαπλώνεται. Τα Βριλήσσια ήταν μια μεσοστρωματική πόλη, έτσι ήταν καταχωρημένα. Πλην όμως, υπήρχαν πάντα και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, άλλο αν αυτά, όπως ξέρουμε, περνάγανε απαρατήρητα μέσα στη φαντασμαγορία της κατανάλωσης. Σήμερα διαλύονται και τα μεσαία στρώματα και τα λαϊκά. Οι πεινασμένοι, το πιο ακραίο φαινόμενο της κρίσης, είναι εδώ.

Η στάση της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτά τα ζητήματα υπήρξε συγκλονιστική για όσους το έχουν αντιληφθεί. Η διαλυόμενη και ταυτόχρονα φτωχοποιούμενη κοινωνία, στήριξε τον διπλανό της, στέλνοντας μήνυμα τόσο στις πολιτικές ηγεσίες, όσο και στους θεσμούς. Η αλληλεγγύη εξάρθρωσε το νεοφιλελεύθερο σχέδιο του κοινωνικού αυτοματισμού, το να μας βάζουν τον ένα απέναντι στον άλλο. Αυτή η στάση όμως, θέλει υποστήριξη. Θέλει να βρει το αντίστοιχό της στο δημόσιο ορίζοντα, τοπικό και κεντρικό. Θέλει η ίδια η κοινωνία να οργανωθεί και να αναπτυχθεί πάνω σε τέτοιους γνώμονες.

Η αλληλεγγύη βέβαια, ως γεγονός, δεν ενδείκνυται για επιφανειακές προσεγγίσεις, ούτε για άσκηση δημοσίων σχέσεων, ούτε πολύ περισσότερο για χειραγωγήσεις, έτσι όπως αυτές επιχειρήθηκαν από διάφορους τοπικούς παράγοντες αλλά και την ίδια τη δημοτική αρχή.

Πρέπει να βγουν συμπεράσματα και να υπάρξουν οι αντίστοιχες κατευθύνσεις. Η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας και του κοινωνικού ιστού, δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο μέσα από εθελοντικές δραστηριότητες όσων συγκινούνται. Χρειάζεται να τονωθεί και να ανασυσταθεί εδώ και τώρα η ιδιότητα του πολίτη, αφού η αλληλεγγύη περιλαμβάνεται και αφορά κατεξοχήν τη σφαίρα δράσης του.

Δεύτερο ανάλογο, ενδεικτικό τοπικό πρόβλημα Άκουσα προχθές ένα συνυποψήφιο, που έθιξε το ζήτημα της ανερχόμενης εγκληματικότητας και πρότεινε να αναλάβει ο δήμος τη συντήρηση ενός περιπολικού. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, έστω κι αν κάποιοι από εμάς δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτό, επειδή η αστυνόμευση συνδέεται στη σκέψη μας με αρνητικά πρόσημα. Πράγματι ένας δήμος, θα μπορούσε να πάρει πολλά πρακτικά μέτρα σ’ αυτό το επίπεδο. Κάποιοι άλλοι δήμοι το έχουν κάνει. Υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, τηλεφωνικές γραμμές ένεργοποίησης συναγερμού κτλ. Όμως ας το παραδεχτούμε: Σε μια χώρα που τριτοκοσμοποιείται, αυτού του τύπου η εγκληματικότητα, ήρθε για να μείνει. Με τεχνικούς τρόπους, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ή θα ανασυσταθεί ο δημόσιος χώρος και μαζί μ’ αυτόν η δημόσια εμπιστοσύνη, αποπνέοντας έναν άλλο αξιακό κώδικα, ή οι άνθρωποι θα παραμένουν κλεισμένοι και φοβισμένοι στα σπίτια τους, περιμένοντας τους διαρρήκτες. Και ως γνωστόν, ο φοβισμένος άνθρωπος δεν γίνεται ποτέ πολίτης.

Θα πούνε κάποιοι, ότι όλα αυτά αφορούν μια άλλη κοινωνία, δηλαδή, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι». Τώρα τι γίνεται. Ε, λοιπόν, αυτά αφορούν το τώρα. Μπορούν και πρέπει να ξεκινήσουν από σήμερα. Η μετατροπή της κοινωνίας σε σώμα βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Προσανατολισμός χρειάζεται, όχι άρνηση.

Αναφέρθηκα σε δυο παραδείγματα, για να υπογραμμίσω ότι μπορεί η αντιμετώπισή τους να απαιτεί διοίκηση, οργάνωση, τεχνική ικανότητα κλπ, αλλά κυρίως απαιτεί πολίτες παρόντες και εν εγρηγόρσει. Οι προτάσεις που απευθύνονται στην τοπική κοινωνία, κατά τα άλλα, ενδεχομένως, ενδιαφέρουσες, απαλείφουν πάντα αυτό το δεύτερο στοιχείο. Και απομένει μόνο μια πολιτική ανάθεσης, μια πολιτική του τύπου «ψηφίστε μας, και θα σας λύσουμε το πρόβλημα» για να επιλέξουν.

Σ’ αυτό λοιπόν το προάστιο που σας περιέγραψα, ένα προάστιο με αναιμική κοινωνική συγκρότηση, με μια κοινωνία όπως παντού, απογοητευμένη, μ’ ένα δήμο που λειτουργεί παλαιοκομματικά, υπάρχει και η δική μας συλλογικότητα. Η «Δράση» επί 8 χρόνια κάνει εκδηλώσεις, για τα τοπικά ή για πολιτικά ζητήματα, καταθέτει θέσεις και προτάσεις και επεξεργασίες στο δημοτικό συμβούλιο, διαμορφώνει θέσεις για τα μικρά ή τα μεγάλα ζητήματα του δήμου μας, από την Αναθεώρηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και την κομποστοποίηση, μέχρι για την ανάπλαση του ρέματος Βριλησσού. Γνωρίζουν οι πολίτες, όχι βέβαια οι κομματικοί αλεξιπτωτιστές, ότι τους ενημερώσαμε συστηματικά για τη δημοτική ζωή. Γνωρίζουν ότι οργανώσαμε κινητοποιήσεις κατά του Καλλικράτη ή για το χαράτσι της ΔΕΗ ή για την προστασία της Ναυτικής Βάσης και ότι μετείχαμε σε όλους τους μεγάλους πολιτικούς αγώνες της περιόδου, από την πλατεία Συντάγματος, μέχρι την ΕΡΤ.

Εμείς πιστεύουμε ότι οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα σε ριζοσπαστικούς ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, δεν είναι τόσο βαθιές, δεν είναι αγεφύρωτες. Αντίθετα, μεγεθύνονται από όλους εκείνους που επιθυμούν να οικοδομούν ιδιαίτερους ρόλους, προσωπικούς ή στενοκομματικούς.
Όλα αυτά τα χρόνια, καταφέραμε να συνθέσουμε στη «Δράση» ετερώνυμες μεταξύ τους κοινωνικές και πολιτικές οπτικές, να τις οδηγήσουμε σε μια κοινή κοίτη και πάνω απ’ όλα, σε μια πρακτική δράση.
Στο εγχείρημά μας μετέχουν άνθρωποι που πιστεύουν περισσότερο ή λιγότερο στην πολιτική. Κάποιοι από εμάς είναι ανεξάρτητοι, κάποιοι έχουν δηλωμένες αριστερές κομματικές προτιμήσεις, και κάποιοι άλλοι είναι μέλη κομματικών οργανώσεων.

Όλα αυτά δεν εμπόδισαν μια αδιάλειπτη, οκταετή πολιτική παρουσία. Σε τελευταία ανάλυση η δυσκολία της ενοποίησης είναι ένα βήμα που πρέπει να το περάσει το σύνολο της πολιτικής κοινωνίας, το σύνολο της Αριστεράς, όλος ο πολιτικός ιστός. Είναι το βήμα, που εμείς επιχειρούμε καθημερινά.

Και τέλος, κλείνοντας, δυο λόγια για το τοπικό σκηνικό.

Στο τιμόνι του δήμου μας, εδώ και καιρό, είναι εγκατεστημένη, μια διοίκηση υποχωρητική απέναντι στις κυβερνήσεις του μνημονίου, με συστημική λογική, πλασαρισμένη με τον παραδοσιακό καθωσπρεπισμό των Βριλησσίων. Η διοίκηση του κ. Ιωαννίδη, έχει ανοιχτά μέτωπα παντού και δεν έχει τα αποθέματα, ούτε για να διαχειριστεί το δήμο. Το χειρότερο; Σε συνθήκες φτωχοποίησης και διάλυσης της αυτοδιοίκησης, δεν έχει πλέον ούτε το σθένος να παλέψει.

Υπάρχει πληθώρα θεμάτων, για τα οποία ασκήσαμε κριτική στη σημερινή διοίκηση. Θα επισημάνω ένα από αυτά: Ακόμη και την περίοδο των παχιών αγελάδων, ο δήμαρχος δεν έκανε τίποτα για να αποκτήσει η πόλη υποδομές στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Δεν έκανε δηλαδή, τίποτα για τη νεολαία. Σχολεία δεν έχουμε, αθλητικούς χώρους δεν έχουμε, γήπεδα δεν έχουμε, κι αυτά που έχουμε τους παραχωρούμε ή τα αφήνουμε να απαξιώνονται από την έλλειψη συντήρησης και φροντίδας. Μία έστω αίθουσα για πολιτιστικές χρήσεις δεν κατάφερε να δημιουργήσει ο κατά τα άλλα ευρωπαϊκός δήμος μας.
Σήμερα που όλα αυτά τα έχουμε ακόμη περισσότερο ανάγκη, φαίνεται πόσο «λίγες» ήταν οι διοικήσεις του κ. Ιωαννίδη.

Από την άλλη πλευρά, είναι η κρυπτόμενη παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχει αναλάβει να ανασυντάξει στο ημίφως το τοπικό ΠΑΣΟΚ. Είναι η παράταξη των οψίμων, αυτών που αργά ανακάλυψαν το μνημόνιο, αργά κατάλαβαν τι είναι ο «Καλλικράτης», αργά αντιλήφθηκαν τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι η παράταξη της προσφερόμενης εναλλαγής, που προορίζεται να διασφαλίσει την καθησυχαστική διαχείριση των τετελεσμένων.

Θέλω να προσθέσω κάτι για τις δυο αυτές δημοτικές παρατάξεις: Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν στέκονται στον αέρα. Το πολιτικό σύστημα δεν στέκεται στον αέρα. Έχει υποβαστάζουσες. Έχει τους αντίστοιχους τοπικούς του εκπρόσωπους, τους αντίστοιχους τοπικούς μηχανισμούς, τους αντίστοιχους κομματικούς στρατούς στη συνοικία. Οι πολιτικές που βιώσαμε, που κατέστρεψαν τη ζωή μας και τη χώρα, δεν περάσαν μόνο κεντρικά. Διαχύθηκαν μέσα από τέτοιους ιμάντες και φτάσανε μέχρι τη γειτονιά μας και την πόρτα μας. Οι τοπικοί επώνυμοι, είχαν εξέχοντα ρόλο σ αυτή τη διαδικασία. Μπορεί να κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους, μπορεί να σιώπησαν σε κρίσιμες στιγμές, νομίζοντας ότι θα τους ξεχάσουμε, ωστόσο αυτοί υποστήριξαν και σπονδύλωσαν τη μηχανή της καταστροφής. Στην αυτοδιοίκηση έγιναν απολύσεις, εγκαταστάθηκαν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, πέρασαν «Καλλικράτες» και εξανεμίστηκαν δυνατότητες, υποδομές, αρμοδιότητες. Όλα αυτά, κάποιοι τα υποστήριξαν και εξακολουθούν να τα εκπροσωπούν σε κάθε δήμο, ως φορείς της κεντρικής πολιτικής. Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικά. Αν υλοποιούσαμε αυτά που μας έλεγε ο κ Μανιατογιάννης το 2010, τα Βριλήσσια θα ήταν σήμερα μια συνοικία του Χαλανδρίου. Και αυτό, δεν λέγεται για λόγους τοπικισμού. Λέγεται γιατί τοπική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει σε δήμους σαν τις παλιές νομαρχίες.

Τέλος, και δυο λόγια για τα κόμματα της κυρίαρχης αριστεράς. Που εν όψει εκλογών εντείνουν την επιπόλαιη κριτική τους απέναντί μας. Εμείς κατανοούμε την ανάγκη για κομματικές σημαίες, για κομματικές εντάξεις και για κομματική δράση στο τοπικό κίνημα. Παρά την ενδεχόμενη πολιτική μας κριτική, βρισκόμαστε στην ίδια όχθη με τα κόμματα της Αριστεράς. Ωστόσο πιστεύουμε, ότι το πράγμα δεν εξαντλείται εκεί…

Για να ζεις και να αναπνέεις ελεύθερα, απαιτούνται και κινήματα, όχι μόνο κόμματα. Η πολιτική δεν εξαντλείται μόνο στους κομματικούς μηχανισμούς. Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή της απόρριψης και του κανένα, οι κομματικοί μηχανισμοί, δυσκολεύονται να πείσουν ότι εκπροσωπούν το λαό. Και μάλιστα, ότι τον εκπροσωπούν καθ’ ολοκληρίαν.

Χειραφέτηση, σημαίνει και συνοικιακό κίνημα, ανάγκη να κινηθεί κανείς πέρα από τη βουλιμική κομματοκρατία, πέρα από την αντίληψη ότι «ήρθε η ώρα μας», η οποία λειτουργεί παραλυτικά, επιφυλάσσοντας στο λαό μόνο ρόλο υποδοχέα και εκτελεστή.

Η Κυριακή δεν είναι η σύγκρουση για τον εκλογικό χάρτη που θα εμφανίσει η τηλεόραση. Οι δημοτικές εκλογές είναι μια σύγκρουση γύρω από πολιτικές χειραφέτησης και προσανατολισμού. Η τοπική κοινωνία πρέπει να απαντήσει ακηδεμόνευτα. Η πρόταση της «Δράσης», δεν είναι εγκλωβισμένη στις ανάγκες ενός κυβερνητισμού. Οι στοιχίσεις γύρω από ηγήτορες, τοπικούς παράγοντες και από κομματικά στρατόπεδα, δεν είναι η καλύτερη προοπτική για τα Βριλήσσια. Η εποχή ζητάει πολλά, μας υποχρεώνει ν’ αλλάξουμε στάση απέναντι στα πράγματα. Κι’ εμείς είμαστε διατεθειμένοι να αφιερωθούμε.

Είμαστε πεισμένοι, ότι ταυτόχρονα με μας, χιλιάδες άλλοι κάνουν το ίδιο, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Είμαστε πεισμένοι ότι στο τέλος θα ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας, το δήμο μας, τη χώρα μας!