Η αβάσταχτη ελαφρότητα της προεκλογικής υποσχεσιολογίας

30/4/2014

Η κεντροαριστερά πρωταγωνιστής στην επιχείρηση αποπολιτικοποίησης των εκλογών

Λίγο πριν τις εκλογές και είναι αισθητή η πολιτική ρευστότητα που επικρατεί στο εκλογικό σώμα. Η κοινωνία προβληματισμένη, διστακτική, αναζητά ισορροπία ανάμεσα στην οργή και την ανάγκη να διακρίνει διέξοδο και προοπτική. Ταυτόχρονα, αυτό το κλίμα σύγχυσης και αποπροσανατολισμού αξιοποιείται μεθοδικά από το κυβερνητικό στρατόπεδο και τα ΜΜΕ, με την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, πυλώνα του συστημισμού, να έχει τεθεί στο επίκεντρο. Η επιχείρηση περνάει από την Αυτοδιοίκηση, εκεί όπου το ΠΑΣΟΚ συγκράτησε κάποιες δυνάμεις, οι οποίες, αφού πρώτα παρέμειναν στη σκιά, αποφεύγοντας τη δημόσια έκθεση, τώρα ανασύρονται για να υποδυθούν τους φορείς του εκσυγχρονισμού. Αν και στην κεντρική πολιτική σκηνή, τα πρόσωπα - σύμβολα του μνημονιακού κόσμου έχουν απαξιωθεί, στην αυτοδιοίκηση παραμένουν ακόμη ενεργά. Ίσως γιατί, τμήμα των τοπικών κοινωνιών, αδυνατεί ακόμη και να φανταστεί κάτι άλλο ως αυτοδιοίκηση, πέρα από αυτό που έχει γνωρίσει, την πατρωνία των παραγόντων, τον κομματισμό και τα κάθε λογής συμφέροντα.

Το ίδιο και στα Βριλήσσια. Από τη μια, η συντηρητική διοικούσα παράταξη, διαποτισμένη από τον παραγοντισμό και ενταγμένη βαθιά στο κυβερνητικό σύστημα εξουσίας, πολιτεύεται με μόνο στόχο τη διακράτηση, με κάθε τρόπο, της τοπικής διοίκησης. Από την άλλη, η μεταλλαγμένη εναλλακτική της, ο συνδυασμός του ΠΑΣΟΚ του 2010, που εμφανίζεται σήμερα ως ανεξάρτητη «κίνηση» και με χαμόγελα και δημόσιες σχέσεις, επιχειρεί να σβήσει τις διασυνδέσεις του και να καταγραφεί ως αντιπρόταση απέναντι στη διοίκηση.

Αυτή η κατασκευασμένη light πολιτική διαχέεται για να συγκαλύψει το γεγονός πως και οι δυο αυτές δημοτικές παρατάξεις δεν έχουν τίποτα πλέον να προσφέρουν στο προάστιο. Ούτε πολιτική, ούτε σχέδιο, ούτε δυνατότητα να διαχειριστούν, έστω, τα προβλήματα.

Καθένας βέβαια, προεκλογικά, μπορεί να υποστηρίζει οτιδήποτε κρίνει ως πρόσφορο για την άγρα ψήφων. Να αφήνει σε δεύτερη μοίρα ζητήματα ταυτότητας, κοινωνικής αναφοράς, θέσεων, αντιλήψεων, κατατεθειμένης προσφοράς στην τοπική κοινωνία. Όλοι εμφανίζονται υπέρμαχοι της αλληλεγγύης, των ηθικών αρχών που οφείλουν να διέπουν την πολιτική, της διαφάνειας, της χρηστής διοίκησης και της δημοκρατίας, ακόμη κι αν αυτοί, δεν έχουν δώσει το ελάχιστο δείγμα γραφής για όσα υποστηρίζουν. Παρατάξεις τοπαρχών, αλεξιπτωτιστών, κομματικών εγκάθετων, ακυρώνουν τις προοπτικές τις κοινωνίας και καθώς επιπλέον αδυνατούν να συγκροτήσουν οποιαδήποτε πειστική εναλλακτική, επιστρέφουν σε αυτό που μόνο γνωρίζουν, στο μοντέλο διαχείρισης που μας έφερε ως εδώ.

Το αύριο του συστημισμού και της κεντροαριστεράς, είναι ένα απολίτικο και χαμηλών τόνων μείγμα πολιτικής, που αποσκοπεί να κρύψει τη συνεχιζόμενη αθλιότητα των πρακτικών της δεκαετίας του ’50. Όλοι ομολογούν, ότι κανένα μεγάλο ζήτημα δεν είναι της αρμοδιότητας τους και επομένως, δεν μπορούμε να το «ακουμπήσουμε»! Μετά τις εκλογές θα ανακαλύψουν πάλι ως άλλοθι, το μνημόνιο και τον «Καλλικράτη», τις εγκυκλίους της τρόικας και το «παρατηρητήριο», για να μετατρέψουν την αδυναμία τους σε μια καθησυχαστική πολιτική, που θα περιορίζει το εύρος των παρεμβάσεων του δήμου στην «τακτοποίηση» και την προσαρμογή του στα τετελεσμένα. Δεν σκοπεύουν να πράξουν τίποτα!

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα απαιτείται μια «άλλη» αντιμετώπιση των προβλημάτων, έξω από το σκηνικό της εμπλοκής. Αυτός είναι ο λόγος που καλείται η κοινωνία να επέμβει. Να αλλάξει την πορεία των γεγονότων. Να πάρει θέση! Με την παρουσία όσων αντιλαμβάνονται ότι η συμμετοχή στα κοινά προϋποθέτει αγώνα και σχέδιο, αντίληψη των προβλημάτων, προτεραιότητες και κατατεθειμένες θέσεις, πρόθεση να προχωρήσουμε και να τα αλλάξουμε όλα. Η στόχευση της «Δράσης» στις εκλογές υπερβαίνει την ανάγκη έκφρασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η τοπική κοινωνία πρέπει και να επιβιώσει, να αντισταθεί, να προστατευτεί, να δημιουργήσει όρους διεξόδου και απεμπλοκής από την κατάσταση της αδράνειας και της παρακολουθητικής αφασίας.

Η επόμενη διοίκηση έχει να πράξει πολλά περισσότερα από το να εκλιπαρεί για πόρους το κράτος ή τα υπουργεία και να δικαιολογεί -λόγω αδυναμίας αντίδρασης- τη μνημονιακή πολιτική. Οφείλει να ενεργοποιήσει τη δημιουργικότητα των απλών ανθρώπων, να θέσει την κοινωνία σε κίνηση, να την εμπλέξει πρωταγωνιστικά σε κάθε ζήτημα που αφορά το μέλλον της.

Το σχέδιο των συστημικών παρατάξεων στα Βριλήσσια είναι ένα σχέδιο κενό περιεχομένου, ένα σχέδιο επιστροφής στον παραγοντισμό. Οι απαιτήσεις όμως είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερες. Και για την αντιμετώπισή τους, δεν ξεκινάμε όλοι από το ίδιο σημείο...