Ενότητα: πώς, πού, για ποιον, και γιατί

6/4/2014

H κατανόηση της σημασίας του «όχι», δίνει την ουσία στο «ναι». Του Γιάννη Τσίχλα.

"Ένας από τους ορισμούς του κωμικού είναι η άκαιρος τραγικότης. Όταν τα πράγματα είναι αιτιοκρατούμενα, μάταιη είναι η οποιαδήποτε μεγαλορρήμων τραγικότης, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα. Όπως τα φυσικά γεγονότα είναι αισθητικώς αδιάφορα, έτσι είναι ηθικώς και τα ιστορικά". (Γεράσιμος Κακλαμάνης: Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας,σ. 121)

Είναι καλή η ενότητα των προοδευτικών -αριστερών – αντιμνημονιακών – αντικαλλικρατικών, δυνάμεων στα Βριλήσσια; θα πει ο καλοπροαίρετος: «Μου αρέσει η ενότητα και επιπλέον είναι ευκαιρία για κάτι καλύτερο γιατί βγαίνουν τα ποσοστά». Σωστός! Αντιθέτως ο ψυλλιασμένος θα πει: «Δεν μου αρέσει, γιατί ξέρεις που γράφω τις ευκαιριακές πολιτικές σου και τα ποσοστά σου;». Και αυτός σωστός! Και ρωτά ο ψαγμένος: «Και γιατί παρακαλώ σας αρέσει ή δεν σας αρέσει;». Και αυτός σωστά ρωτά, αλλά πρέπει να απαντήσει μόνος του, γιατί τα κόμματα έχουν εκλογές και μετράνε ριζοσπαστικούς ψήφους!

Έλα τώρα στη θέση του «απλού» ψηφοφόρου που θα πει: «Ε ρε μια Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται». Ποιος λοιπόν είναι ο πιο «αντικειμενικός»; Μάλλον ο «μαζοποιημένος» (αδιαμόρφωτος) ψηφοφόρος, γέννημα θρέμμα των πολιτικών «δασκάλων» του και άντε να του αλλάξεις γνώμη...

Η «αντικειμενική» παγίδα είναι στημένη και οι κίνδυνοι να πιαστούμε υπαρκτοί. Δύσκολο να ξεφύγεις, αλλά αξίζει τη προσπάθεια τουλάχιστον τη συγγραφική, που βγήκε με χιούμορ, σασπένς και σεξ. Δική μου «λογοτεχνική» παγίδα - κίνητρο για να διαβάσετε ως το τέλος αυτό το πολύ μικρό, ανάλογα με τη σημασία του θέματος, κείμενο. (Τι είναι οι 1700 λεξούλες του παρόντος, μπροστά στις άπειρες εργατοώρες που καταναλώθηκαν στη Δράση επί έξι και πάνω μήνες, συν τη ψυχική οδύνη;)

Μέρος 1ο

Η σχέση πολιτικής και ηθικής απασχολεί ποικιλοτρόπως. Παρά την αδιαμφισβήτητη «αγάπη» προς τις πανανθρώπινες αριστερές αξίες, που τρέφει η πλειοψηφία της νεοελληνικής κοινωνίας, αυτή από την μια κρίση πάει σε άλλη, επιλέγοντας τις «ανήθικες» δεξιές πολιτικές. Η «ανηθικότητα» κυριαρχεί επίσης και εντός της αριστεράς, που παρ’ όλες τις ευνοϊκές συγκυρίες παραμένει πολυδιασπασμένη. Οι καλές προθέσεις και τα αισθήματα, παρ’ ότι γνήσια, προκύπτουν «παράφορα» δυσχεραίνοντας την κατ’ εξοχήν «λογική», εκεί που υπάρχει ακόμα. Η πολυπόθητη «ενότητα» δεν προκύπτει, όσο και αν την προσκυνάμε και την λιβανίζουμε, όλοι μας οι «διασπασμένοι» αντάμα, και ακόμα δεν πείθονται κάποιοι πως δεν είναι υπόθεση των εκλογικών συνδυασμών.
Εν πάση περιπτώσει, οφείλω να υπενθυμίζω ότι, τα όσα γράφω, εξηγήσεις πολιτικές διερευνούν, στα πλαίσια του ελεύθερου στοχασμού, πολύ μακριά από μαθηματικές αποδείξεις με αριθμητικές και στατιστικές βεβαιότητες.

Κατανοώ ότι είμαστε πάνω σε υπόθεση που στη πράξη δεν εξισορροπήθηκε ποτέ και παραμένει διαχρονικό ανισόρροπο - μπερδεμένο κουβάρι, που στριφογυρίζει παράκεντρα, πετώντας στο κενό πρωτίστως όσους έχουν συναισθηματική σχέση μαζί του. Κουβάρι που παρ’ όλα αυτά, μας έλκει στην ανεξέλεγκτη δίνη του, ανικανοποίητους πλατωνικούς εραστές και μοιραίους υπηρέτες του. Ας είναι λοιπόν… Δεν είναι κακό να στοχαστούμε, αφού μας το επιτρέπουν τα γεγονότα και η φιλοξενία των μέσων επικοινωνίας της «Δράσης» μας.

Πως μπορεί λοιπόν να κριθεί μια πολιτική, αν είναι ενωτική ή διασπαστική;

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα γιατί πρέπει να ελεγχθεί η εγκυρότητα της κάθε άποψης. Και εγκυρότητα σημαίνει κατ’ αρχήν να προϋπάρχει το κατάλληλο «κλίμα», όπου οι όποιες επιδιώξεις δεν θα αξιολογούνται μόνο με βάση «τα γούστα» και τις «αντικειμενικές» συγκυριακές δυνατότητες, αλλά με όλες τις παραμέτρους. Ποιο απλά: όχι μόνο πώς «θα πάρουμε το Δήμο» ή την κυβέρνηση, αλλά και τι θα τα κάνουμε, με τι προϋποθέσεις και τι στόχους, πράγματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα για όσους δεν είναι κολλημένοι σε διαχειριστικές λογικές, δηλαδή, «αφού είναι ευκαιρία ας τα πάρουμε και μετά όλα είναι εύκολα».

Προκύπτουν οι πασίγνωστες οξύτητες και πολυδιασπάσεις, αφού παραμένει ακατανόητο ότι χωρίς κάποιου είδους «συνειρμική ανάλυση», αποκλείεται να παραχθεί και να εφαρμοσθεί ενωτική πολιτική άξια λόγου, όχι μόνο μεταξύ πολιτικών οργανισμών αλλά και μέσα στους ίδιους τους οργανισμούς. Συνειρμοί που δεν θα σκαλώνουν στα ποσοστά και στη μοιρασιά της «λείας», ευνοώντας ιδιοτελείς επιδιώξεις, αλλά θα παράγουν «δονήσεις», «ξεκόλλημα» του νου από αυτονόητες δοκιμασμένες θέσεις, αναλογισμό, και συναγωνιστές με εντιμότητα που θα ψάξουν για κάτι νέο, που ίσως να είναι διαφορετικό ή και αντίθετο σε ότι πίστευαν πριν, ασκούμενοι μέσα στα δύσβατα μονοπάτια του «ναι» και του «όχι», του γενικού με το ειδικό.

Μέρος 2ο

Το γεγονός ότι κάποιο Κόμμα θέλει κάτι από εξουσία, και η ενότητα προκύπτει ως το συγκυριακό μέσον, αδιαφορώντας για τις γενικότερες διεργασίες, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να το αποδεχτούν όλοι, ξεχνώντας την εμπειρία τους, τις γνώσεις τους, τη ψυχολογία τους, τη διαμορφωμένη εξ αυτών προσωπικότητά τους. (π.χ. η επί 8 χρόνια ύπαρξη της ενωτικής «Δράσης», με ότι κουβαλά μαζί της).

Προσωπικά, με ενδιαφέρουν πρωτίστως οι πολιτικές που είναι ικανές να στοχάζονται, να επικοινωνούν και να συνδιαμορφώνουν με το «κοινό» τους. Για κάποιο ανίδεο κοινό υπάρχουν ανίδεες πολιτικές ραμμένες στα μέτρα τους, που επιλέγονται δημοκρατικότατα. Είναι οι «πολιτικές της μόδας» που βασίζονται σε υπάρχον «πελατολόγιο», προσαρμοσμένες κυρίως στο «τι δεν θέλει» και παρεμπιπτόντως στο «τι θέλει», ο πελάτης, καλύπτοντας συγκεκριμένες ανάγκες της «πολιτικής αγοράς», υποταγμένες στον επιχειρηματικό νόμο της «αγοράς και της ζήτησης».

Τα πράγματα περιπλέκονται όσο οι ανίδεοι επιβάλλουν την ανιδεότητά τους, (και μέσα στα κόμματά τους) πάνω σε ανθρώπους που αγωνίζονται να γλυτώσουν από την πάντα επικίνδυνη, λόγω όγκου, ανιδεότητα. Πάντως από μια τέτοιου «κλίματος» παραπολιτική διεργασία, ο κάθε τσαρλατάνος μπορεί να φανεί ως «μεγάλος πολιτικός», τόσο μεγάλος που μπορεί και να το πιστέψει και ο ίδιος, χωρίς να είναι συνειδητός απατεώνας. Απλά διακατέχεται από την (ψυχολογικής έννοιας) «ψευδή συνείδηση», αντιλαμβανόμενος την απάτη για αλήθεια, προτείνοντάς την στους άλλους ως αλήθεια. Είναι πολλοί οι αφελείς που πιστεύουν ότι τα μαζικά εκλογικά ποσοστά κρίνουν και την πολιτική ποιότητα. Και αυτό μην το πάρετε ως ελιτισμό αλλά ως απλή λογική.

Πολιτική ενότητας, είναι αδύνατο να υπάρξει από κομματικούς μηχανισμούς, που όσο συγκροτούνται τόσο «καθετοποιούνται», που χάνουν την «οριζόντια» δομή, την μόνη που βλέπει «ορίζοντα» με το βλέμμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Πλέον, στη περίοδο «σταθερότητας» μετά το 1974, όλοι (ειδικότερα οι αριστεροί) διεκδικούν σχιζοφρενικά πρόσβαση σε κοινοβουλευτικές - θεσμικές κορυφές, που όσο τις προσεγγίζουν τόσο «καθετοποιούνται», με αποτέλεσμα τις εσωκομματικές κρίσεις, (οι διασπάσεις γίνονται κυρίως σε εκλογές κάθε είδους, που βαφτίζονται όλες ...βουλευτικές, λόγω μόνιμης (;!) κρισιμότητας, ακόμα και σε εργατικά σωματεία ή σε αδελφότητες του ορεινού Πωγωνίου). ΄

Η πολιτική ενότητας, σημαίνει κατανόηση της σημασίας της άρνησης, του «όχι», που δίνει την ουσία στο «ναι», την κατανόηση του λόγου και του αντίλογου, σημαίνει τον αγώνα για την τέτοιου είδους αποκατάσταση των μεταξύ μας σχέσεων, σε φάσεις φυσικής δυναμικής ροής, όπως η νύχτα διαδέχεται τη μέρα. Και αυτό όχι «θεοποιώντας» τον καλό ήλιο που διώχνει το κακό σκότος, (κάτι με την θεοποίηση της «ενότητας») αλλά κατανοώντας την κίνηση των πλανητών στο ηλιακό σύστημα και το απαραίτητο τόσο του φωτός όσο και του σκότους.

Η πολιτική ενότητας, αποδεικνύεται απίστευτα δυσβάστακτη για τα μυαλά όσων στερούνται απλής λογικής, που είναι προϋπόθεση της πολιτικής λογικής, για τα μυαλά που επαναπαύονται πάνω σε ηθικές βεβαιότητες, που θεωρούν αμαρτία τις περιπλανήσεις ανάμεσα σε «ναι» και σε «όχι». Η «ενότητα» είναι ανάγκη των «κάτω» και επιδιώκεται, και όχι ανάγκη των «πάνω» που επιβάλλεται. Είναι κοινωνικοπολιτικά σύνθετη και όχι εκ Θεού «αγία ομοούσιος και αδιαίρετος». Αναλύεται πάντα αναδρομικά για να επιστρέφει από θέση ισχύος με νέα συνθετική δυναμική να υπηρετήσει το παρόν. Μέγιστη η ενωτική δύναμη της «συνειρμικής ανάλυσης», που είναι βηματισμός ωρίμανσης, και εξ ίσου μέγιστοι οι δογματικοί αντίπαλοί της, που την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, προπονούμενοι σε σπρίντ με άλματα και εξ εφόδου ανατροπές.

Μέρος 3ο

Επιδιώκοντας στα Βριλήσσια την «ενότητα», ας προβληματιστούμε: Οι κομματικές εκδοχές «ενωτικών» πολιτικών, όσο δεν είναι αποτελεσματικές στη ζωή, δεν αποδεικνύουν ότι οι διαφορετικές ή και αντίθετές τους, είναι «αντιαριστερές» και κυρίως «διασπαστικές». Φυσικά δεν έχει καμία ανάγκη υποδείξεων η πολιτική της «Δράσης για μια άλλη πόλη» που ήδη έχει αποδείξει την ενωτική αξία της, όταν, όπου και όπως έπρεπε, με τη δομημένη λειτουργική της υπόσταση και τη πολιτική της έκφραση, κάτι που επιβεβαιώνεται και με τους άμεσους εκλογικούς στόχους της, που έπονται των προηγούμενων, που εξελίσσουν την υπάρχουσα ήδη πορεία της, προς το άγνωστο -γι’ αυτό γοητευτικό– μέλλον, το μόνο που μπορεί να εγκρίνει ή να απορρίψει τις παρούσες επιλογές. Έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στη κρίση του μέλλοντος. Μας βάζει όλους στη θέση που μας αρμόζει από τα καλά ή κακά πεπραγμένα μας και όχι τις ηθικές προθέσεις μας που είναι πάντα …καλές, και μας πάνε κατευθείαν ...παράδεισο.

Όσοι υπερτονίζουν τις καλύτερες προθέσεις τους, απλά συμμετέχουν στο «θέατρο», και να ξέρουν πως προσφέρουν θέαμα, δελεαστικούς μύθους που συνδέονται πανεύκολα με ιδέες, και πολιτικές που έπονται της πραγματικότητας. Εκτελούν εκπληκτικές ιδεολογίζουσες πτήσεις, προκαλώντας τεχνητές «πολιτικές» κρίσεις, προκαλώντας τρικυμία σε ποτήρι. Όσο έντονα εντυπωσιακά και με περίσσια βεβαιότητα παρουσιάζουν τα γεγονότα, τόσο επιδιώκουν τη κυριαρχία τους σε βάρος του ουσιαστικού πολιτικού στοχασμού, που είναι ανίκανοι να διεξάγουν. Ούτω πως, ενώ μεθοδεύουν τη διάλυση κάθε πολιτικής, πολιτιστικής, οργανωτικής, δημιουργικής υποδομής, (ακόμα και εντός τους!), μετά καλούν σε εξέγερση και λαϊκή εξουσία, ...τσάμπα μάγκες!

Τις καλύτερες των ενωτικών τους προθέσεων, διατυμπανίζουν ασύστολα κυρίως γραφειοκράτες, κατ’ εξοχήν άσχετοι με δημιουργία κινήματος, που αποστρέφονται τις οδυνηρές καταστάσεις, που αρνούνται τα ρίσκα, τις ανατροπές. (Τους είναι ακατανόητο, το ότι, με κινηματική δράση «παίρνεται» ο Δήμος που οι εκλογές επικυρώνουν, ή όχι). Και η ενότητα, είναι μια οδυνηρή υπόθεση για όσους το κατανοούν, χωρίς αυτό να εμποδίζει να είναι και ευχάριστη. Οι οδύνες παραπέμπουν σε τοκετό κάποιου «νέου» που έρχεται στη ζωή, που είναι και ευχάριστες αν και οδυνηρές, γιατί ως γνωστό προϋπόθεση της οδύνης του τοκετού είναι η ηδονή του οργασμού, μεταξύ δύο τουλάχιστον συμβαλλομένων χωρίς να αποκλείονται περισσότεροι, (με την αναλυτική έννοια). Ποιο ευχάριστος γίνεται ο πρωτότυπος και πρωτάκουστος οργασμός με την πολιτική έννοια πρωτίστως, και την βιολογική δευτερευόντως, αν και δεν ξεχωρίζουν, καθ’ ότι ανθρώπινες και οι δύο. (Η Δράση καθ’ όλα ανθρώπινη, μάλλον συμβάλλει στη καθιέρωση και αναπαραγωγή κάποιων εξ αυτών των πρωτότυπων «ειδών»).

Με οδύνη λοιπόν απαραίτητα, πάμε από το παλιό γνωστό, στο ενωτικό νέο και άγνωστο. Συμβαίνει, κάποιοι, που δεν αντέχουν τις «οδύνες» του «τοκετού», ούτε και του οργασμού που και αυτός έχει οδύνες, να επιδιώκουν το αναμενόμενο «νέο» να έλθει από ήδη πεθαμένες δυνάμεις και μεθόδους που θα «νεκραναστηθούν». Δηλαδή μυρίζοντας το κρίνο! Μεταφυσική ελπίδα που ολοένα πλασάρεται και ολοένα ανακυκλώνει τα αδιέξοδα. Είναι πλούσια η ιστορική πείρα που δεν λένε να πάρουν υπ’ όψιν τους οι επίδοξοι «νονοί» του «κυοφορούμενου» νέου.

Με όπλο την διαδικασία της «συνειρμικής ανάλυσης», ας επαναπροσεγγίζουμε τα πράγματα. Σίγουρα δίνουν περισσότερα στοιχεία, καλύτερη εικόνα, ζωντανές αποδείξεις προς αξιολόγηση. Σε κάθε περίπτωση πάντα υπάρχει κάτι νέο που συσχετιζόμενο δημιουργεί νέα βάση δεδομένων, αλλάζοντας καταστάσεις. Διαδικασία απολύτως ενωτική και αγωνιστική που αξίζει να την ζεις, ανεξαρτήτως κάθε αποτελέσματος, ειδικά εκλογικού.
Γιάννης Τσίχλας