Γιατί, με τη «ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ»

10/2/2014

του Γιάννη Τσίχλα

Εξ αρχής, οφείλω να διευκρινίσω πως από λόγους αρχών, είμαι στο πλευρό εκείνων που "κρίνουμε όχι για να κατακρίνουμε ή να καταδικάσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε". Η κάθε είδους «καταδίκη» είναι ανούσια όσο δεν νοείται κατά πράξη και κατ’ ουσία, δηλαδή ιστορικά εκ των γεγονότων και μόνο.

Η επιλογή μου για συμμετοχή στη ΔΡΑΣΗ είναι αποτέλεσμα αναδρομικού στοχασμού, κρίνοντας τη «θέση» της ΔΡΑΣΗΣ στο πολιτικό χάρτη όπως διαμορφώνεται στη κρισιακή εποχή μας. Χωρίς «αναδρομικά» δεδομένα νομίζω, πως τίποτε δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί ως πρακτικά υλοποιήσιμο, με δέουσα αισιοδοξία και με στόχους που να πατάνε στη πραγματικότητα.

Είναι δεδομένο, πως οι υπάρχουσες «πολιτικές θεωρήσεις» δυσκολεύονται να δώσουν λύσεις, παρά την «πανεπιστημονική» τους τεκμηρίωση. Η στροφή προς την κοινωνία, η άμεση υπεράσπιση των δικαίων αιτημάτων της, η αναγκαία από τις περιστάσεις συμμετοχική - συναγωνιστική κουλτούρα, δυσκολεύονται εξαιρετικά να εκφραστούν (και να εκφράσουν). Οι «κρίσεις» διαδέχονται η μία την άλλη με τις ευκαιρίες που προσφέρουν, να χάνονται, καθ’ όσον, πολιτική σκηνή και παρασκήνιο, μονίμως «ανασυγκροτούνται» εξαντλούμενες (κυριολεκτικά) στη προσπάθεια να καθορίσουν την ιδεολογική και οργανωτική τους ταυτότητα. Εξαιρετικές ευκαιρίες αποτελεσματικής παρέμβασης του κοινωνικού παράγοντα πάνω στα οξυμένα πραγματικά προβλήματα, καθ’ ότι αναμενόμενες, δεν εκδηλώνονται. Μάλλον «μπλέκονται» σε πολιτικές που οι μηχανισμοί παραγωγής τους, προσπαθούν να τις «συστηματοποιήσουν» σε κατεύθυνση εκλογικοεπικοινωνιακής «μαζικής» αξιοποίησης. Πολιτικές που αυτοαναιρούνται εμβολιζόμενες εκ των έσω.

Αποτέλεσμα, οι «εξαιρετικές ευκαιρίες» που το σύστημα προσφέρει, να χάνουν την «άμεση δυναμική» ενέργεια τους, εγκλεισμένες μέσα σε άγνωστες δαιδαλώδεις διαδρομές, σε απατηλούς συναισθηματισμούς, σε ιδεολογικοποιημένη συμβολολατρεία, σε υπερπολιτικοποίηση επιθυμητών απωθημένων, σε νεολαιίστικου τύπου ακτιβισμούς. Εντελώς φυσιολογική η πολιτικο - ιδεολογική και οργανωτική σύγχυση, με την πολυδιάσπαση «κοινό κινηματικό τόπο», σ’ αυτό το τόπο. Οι εν λόγω πολιτικές, παρά τις «πανθενωτικές» διακηρύξεις, εκ των πραγμάτων δεν μπορούν παρά να έχουν μια περιορισμένη αντίληψη και οπτική της πραγματικότητας, αυτοκαθοριζόμενες και αυτοεπιβεβαιούμενες μέσα από ένα «μπαράζ» επικοινωνούμενων παραπολιτικών θεωριών, (ανοχή στο «νέο και αδοκίμαστο», στο «λιγότερο κακό», κ.α.). Μέγιστος ιστορικός κριτής τα κοινωνικά προβλήματα, που «λύνονται» με ανάλογο τρόπο, δηλαδή, παραμένουν άλυτα…

Επαγωγικά των ανωτέρω και όχι μόνο, απαντιέται το «γιατί με τη ΔΡΑΣΗ». Εν μέσω κρίσης με τα όσα τραγικά συμβαίνουν, το πολιτικό κενό ενωτικής «κοινωνικής έκφρασης και δράσης» από απλά υπαρκτό, γίνεται καθοριστικό. Έως πού μπορεί να φτάσει η εξαθλίωση της πλειοψηφίας, συνέπεια των μνημονιακών πολιτικών;

Η Δημοτική Αρχή μπορεί να γίνει ο ενωτικός κρίκος του αγωνιστικού μετώπου, που θα σταματήσει τον φιλομνημονιακό κατήφορο του Δήμου, θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των συμπολιτών μας, θα σταθεί μπροστά σε κάθε προσπάθεια επανάκτησης και κατοχύρωσης έστω επιμέρους δικαιωμάτων;

Από τις λίγες συμμετοχές μου, σε δημόσιες εκδηλώσεις της ΔΡΑΣΗΣ και συνεδριάσεις του «Συντονιστικού», ανίχνευσα καταστάσεις, που αναδείχνουν τη ΔΡΑΣΗ, νησίδα στον ωκεανό. Διαπίστωσα, απολύτως δημιουργική διαλεκτική αντιπαράθεση, που δεν ευνοεί εκλογικίστικες σούπες μιας χρήσεως, αλλά καταφέρνει να συνθέτει, να υποτάσσει, πάνω στο έδαφος της πραγματικότητας, διαφορετικές ή και αντιθετικές θεωρήσεις. Διαδικασία καταλυτική των πραγμάτων, καθ’ όσον, μετατρέπει δυναμικά γνωστά γενικά πράγματα, σε άμεσα επιμέρους ζητούμενα, αξιοποιώντας τις εμπειρίες, ανάγοντάς τες σε συνείδηση των παρόντων αναγκών.

Και συμβαίνει, καθώς οι ραγδαίες εξελίξεις δυσκολεύουν τις λύσεις από τα «πάνω» και εμφανίζουν νέες δυνατότητες ενότητας στη κοινωνική βάση, μετατοπίζοντας σε νέες θέσεις πιο κοντά της, τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια όλων μας, εξ όσων, εξακολουθούμε να την βιώνουμε κρίνοντας στη πράξη πολιτικές και μεθόδους, ανεξαρτήτως κομματικών και ιδεολογικών τοποθετήσεων. Ασφαλώς το νέο πλέον κοινωνικοπολιτικό πεδίο, ανοίγει νέα μέτωπα σαφώς πιο ποιοτικά και άκρως ενδιαφέροντα. Ας το βιώσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε.

Η ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ, ατελής εκ φύσεως ως μορφή οργάνωσης, σαφώς αιρετική ως «πολιτική τάση», αιτιολογεί απόλυτα την ουσία της ως «Πολιτική». Σίγουρα τέτοιες κινήσεις ή τάσεις με ακαθόριστο «οργανόγραμμα» υπήρχαν και υπάρχουν πολλές. Εκδηλώνονται απρόβλεπτα με χρονική α-συνέχεια όταν δεν το περιμένεις, από εκεί που δεν περιμένεις και από εκείνους που ούτε και οι ίδιοι το υπολογίζουν. Εξέλιξη που αποδεικνύει ότι συμμετοχικές δυνάμεις και ενωτικές δυνατότητες μπορούν να υπάρξουν μέσα και στο πιο αρνητικό περιβάλλον, στις πιο αποτρεπτικές συνθήκες, αρκεί στη ΔΡΑΣΗ να κυριαρχεί ο κοινός λογικός νους, που επιλέγει την ανιδιοτελή εθελοντική πολιτική προσφορά ως κινηματικό μέσον.

Εν προκειμένω, από όσο μπορώ να αντιληφθώ, η ΔΡΑΣΗ λειτουργεί όσο είναι σε ισχύ η μέγιστη «καταστατική» αρχή της «Κοινής Αποδοχής» (δεν ψηφίζει κανείς ποτέ για τίποτα), που επιβεβαιώνεται από τα ιδιαίτερα ίχνη που αφήνει. Ίχνη ανάγλυφα που εύκολα τα βρίσκει όποιος ενδιαφερθεί. Ίχνη που δεν χρειάστηκαν για να αποτυπωθούν, εκλογικίστικοι εντυπωσιασμοί, λαϊκίστικη επιδοκιμασία, εκλογική ψηφοθηρία, και ψηφοφορίες της πλάκας για πλειοψηφικές επιβεβαιώσεις.

Φαίνεται πως η εξέλιξή της είναι αποκλειστικά δική της υπόθεση, λειτουργεί και αποδίδει όταν και όσο οι ίδιοι οι συμμετέχοντες έχουν λόγους. Λόγους, που η πραγματικότητα στηρίζει το «ενωτικό αγωνιστικό χαλί» της, όσο είναι απλωμένο πάνω της. Λόγους, που επιπλέον διερευνώντας τους, με εργαλείο τις οικονομικές, κοινωνιολογικές, ιστορικές, πολιτικές, κ.α. διανοητικές κατανοήσεις, οδηγούν τη ΔΡΑΣΗ σε ανώτερο επίπεδο παρέμβασης, διαμορφώνοντας θέσεις και δράσεις που να ανταπεξέρχονται στο συνεχώς διαμορφούμενο δυσμενέστερο περιβάλλον. Λόγους, που υπερβαίνουν κατά πολύ τους όποιους εκλογικούς στόχους στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ή μάλλον, η παραπέρα εκλογική ενίσχυσή της θα διευρύνει τη συμμετοχική ΔΡΑΣΗ, αποκαθιστώντας την παρεξηγημένη έννοια της Πολιτικής.

Γιατί, εν τέλει, η Πολιτική δεν είναι όνομα ουσιαστικό, αλλά επίθετο, προσδιορίζει και καθορίζει τη ζωή της πόλης και του πολίτη, την σχέση του πνευματικού και παραγωγικού ανθρώπου με την κοινωνία.

Γιάννης Τσίχλας