Δημοτική αρχή ανάχωμα προστασίας έναντι του κατοχικού κράτους
5/2/2014
του Λάμπη Λαζάνη
Η δημοτική μηχανή λειτουργεί σαν ένα γρανάζι μετάδοσης εντολών ώστε να αυτοδιοικούμαστε κατά τον τρόπο που εξυπηρετεί την, σήμερα υποτελή στην τρόικα αλλά πάντα ανεξέλεγκτη από τους πολίτες, κεντρική εξουσία. Είναι απόλυτα σαφές πως ούτε σαν πολίτες ούτε σαν δημότες ελέγχουμε την καθημερινότητά μας. Βέβαια, για πολλές δεκαετίες δεν την ελέγχαμε, απλά η χρονίζουσα μεταμνημονιακή επιδείνωσή της μας βοηθάει σήμερα να συνειδητοποιήσουμε ευκολότερα τον απόλυτο βαθμό ομηρίας μας. Ο κόσμος την έχει αντιληφθεί, γιʼ αυτό και δεν συγκινείται πια από τις προσκλήσεις συνάθροισης στο Σύνταγμα για -καταφανώς πια- αδιέξοδες διαμαρτυρίες. Από την πλευρά της, η πολιτική της αριστεράς (πατριωτικής και διεθνιστικής) μαζί με την ανησυχία και λύπη της για την αγωνιστική κόπωση του κόσμου καλά θα κάνει να ελέγξει το θεωρητικό-διανοητικό της εξοπλισμό για να μπορέσει να ερμηνεύσει, τουλάχιστον, την κατάσταση, αφού δεν μπόρεσε ούτε να την προβλέψει, πόσο μάλλον να προετοιμάσει τον κόσμο γιʼ αυτήν. Η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου είναι μεγαλύτερη από όσο νομίζουμε, αλλά οι υπάρχουσες και οι προτεινόμενες αντιδράσεις ή διαφυγές ΔΕΝ τον πείθουν γιατί απλά ΔΕΝ είναι πειστικές. Δεν είναι άραγε και ευθύνη του λόγου και (του συναφούς με αυτόν) τρόπου αντίστασης της Αριστεράς που η ριζοσποστικοποίηση του κόσμου, μεταξύ των νέων και σε κυρίως λαϊκές γειτονιές, βρίσκει διέξοδο στην Χ.Α.;
Εξʼ αρχής, η αφετηρία για τον ποθούμενο έλεγχο της καθημερινότητάς μας δεν μπορούσε παρά να βρίσκεται στα κοντινά μας, στα τοπικά. Δεν υπάρχει εδώ κανένα πνεύμα τοπικισμού, παρά μόνο η αναγνώριση πως, τοπικά, έχουμε μεγαλύτερη δύναμη δράσης: “δεν είμαστε τοπικιστές, οι μπαλαντέζες μας όμως είναι (οι άθλιες) τοπικίστριες!” (ειπώθηκε με αφορμή την δυνατότητα άμεσης και έμπρακτης αλληλεγγύης στην αντιμετώπιση των εκβιαστικών διακοπών ρευματοδότησης) Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, καμία φιλολαϊκή κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σταθεί, σαν ανάχωμα για τον λαό της, στο άκρως επιθετικό διεθνές περιβάλλον, όπως το γνωρίζουμε και όπως χωρίς αμφιβολία μπορεί να γίνει ακόμη επιθετικότερο, αν δεν στηρίζεται σε τοπικές κοινωνίες ο οποίες αναλαμβάνουν να αποκτήσουν πρόσωπο, συνοχή και την εξʼ αυτών δυνατότητα ανάληψης ευθύνης για την εφαρμογή τοπικών πολιτικών που θα στοχεύουν στην μέγιστη δυνατή αυτάρκεια και αυτοτέλεια μέσα από την διαχείριση ΌΛΩΝ των τομέων της καθημερινής ζωής από τους δημότες. Εννοείται πως, σε αυτό το πλαίσιο και στο μέτρο που θα γενικεύεται, μια διαδημοτική συνεργασία σύντομα θα καταστεί αναγκαία. Προηγουμένως όμως πρέπει να στηθούν εκ του μηδενός δομές αντίστασης «αʼ βαθμού» όπως λέμε αυτοδιοίκηση αʼ βαθμού... Κι εφʼ όσον όλοι αναγνωρίζουμε πως ο πόλεμος που υφιστάμεθα είναι οικονομικός, βασικά οικονομικές πρέπει να είναι και οι δομές αντίστασής μας.
Όπως λοιπόν επιθυμούμε μια κυβέρνηση-ανάχωμα στις επιθέσεις των δανειστών, ευρωκρατών και λοιπών τυχοδιωκτών, έτσι και η δημοτική αρχή πρέπει να λειτουργεί σαν ανάχωμα προστασίας για τους δημότες έναντι του κατοχικού κράτους. Το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό δεν σχετίζεται με προγράμματα, αλλά από τους ίδιους τους δημότες, δηλαδή από το κατά πόσο είμαστε αποφασισμένοι να στήσουμε και να συντηρήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές δομές που θα μας εξασφαλίζουν τα ελάχιστα μεν αλλά αναγκαία για την επιβίωσή μας αγαθά, πόρους και υπηρεσίες. Σε μια τέτοια πολιτικοαπελευθερωτική στόχευση είναι αναπότρεπτη μια «αντικατοχική παραβατικότητα» ένα κίνημα πολιτικής ανυπακοής εκ μέρους των δημοτών, ειδικά σε θέματα που η νομοθεσία εμποδίζει πρωτοβουλίες για την αναγκαία τοπική οικονομική ανάπτυξη. Γι’ αυτόν τον λόγο η Δράση πρέπει να είναι φειδωλή σε προεκλογικές υποσχέσεις αλλά να καταστήσει σαφή προς τους πάντες την θέλησή της για την «με νύχια και με δόντια» στήριξη πρωτοβουλιών ενώσεων δημοτών με σκοπό την βελτίωση της ποιότητας ζωής, με πρώτο μέλημα την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης στο πλαίσιο μιας φιλάνθρωπης οικονομίας και όχι φιλανθρωπίας δίπλα και συμπληρωματικά σε απάνθρωπες οικονομικές δομές. Αν όμως οι δημότες προτιμάμε να καταβάλουμε «ευπειθώς» τα χαράτσια, εν όσο μάλιστα, αν δεν πεινάμε, σίγουρα κρυώνουμε ή αναβάλουμε την επίσκεψη στον γιατρό, ε, τότε τί να μας κάνουν οι "δικοί" μας δήμαρχοι και τα "δικά" μας δημοτικά συμβούλια;
Γι’ αυτό προτείνω καθ’ όλη την προεκλογική (1) περίοδο να οργανώνουμε συζητήσεις στο στέκι της Δράσης με θέμα την φιλοσοφική προσέγγιση της κατάστασής μας καλώντας και όποιους θέλουν να συμμετάσχουν.
1- και μετά από αυτήν, γιατί η κυριότερη συνεισφορά της Δράσης από της σύστασής της στο προάστιο είναι η "σμίλευση" ενός νέου προφίλ του Δημότη, περισσότερο υπεύθυνου, αλληλέγγυου και συνεργατικού, ανεκτικού στον πλησίον, ελεύθερου και με μια λέξη: υπαρκτού! Άρα, η έγνοια για την διατήρηση της ταυτότητας της Δράσης από τα μέλη της δεν έχει καμιά σχέση με άκαιρη εσωστρέφεια, ομφαλοσκόπηση κτλ., αντίθετα, σχετίζεται με την ποιότητα της δημοτικής αρχής που για τη Δράση είναι αδιανόητη έως εφιαλτική χωρίς τον Δημότη. Δεν γίνεται Άλλη Πόλη χωρίς Άλλη Δράση, δεν γίνεται Άλλη Δράση χωρίς Άλλη ματιά, άλλη θέαση, άλλη, κοινή όσο και κοινωνούμενη, πρόσληψη της εξ' ίσου κοινής αλλά ακοινώνητης πραγματικότητάς μας. Όσο λοιπόν κι αν επείγει να στήσουμε τα προεκλογικά τραπεζάκια μας στις γειτονιές, ακόμη περισσότερο επείγει να τα προσεγγίσουν ΔΗΜΟΤΕΣ, όχι ψηφοφόροι. Πόσο μάλλον σήμερα που η ψήφος έχει χάσει την «αξία» της, τουλάχιστον για όσους δεν εμφορούνται από εργολαβικό πνεύμα.