|
14/2/2021
|
ΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΩΔΙΕΣ
|
του Olivier Delorme. Απόδοση Σταύρος Λάβδας
|
|
|
Από τις 7 Ιουνίου 2001 γνωρίζουµε ότι, στo πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καθολική ψηφοφορία αποτελεί παρωδία. Εκείνη την ηµέρα, οι πολίτες της Δηµοκρατίας της Ιρλανδίας, µε το 53,87% των ψήφων, απέρριψαν την επικύρωση της καταστροφικής Συνθήκης της Νίκαιας. Τι συµπέραναν οι Ευρωπαίοι; Ότι η αποστολή στους Ιρλανδούς ενός πακέτου, µε βαριές απειλές και κάποια ψίχουλα καλών συναισθηµάτων, θα ήταν αρκετή για να τους κάνει να ξαναδούν το θέµα και να δώσουν την απάντηση που αναµενόταν από αυτούς. Αυτό το έκαναν οι Ιρλανδοί τον Οκτώβριο του 2002.
Μετά, ακολούθησαν το γαλλικό και το ολλανδικό δηµοψήφισµα του 2005 για τη Συνταγµατική Συνθήκη. Όχι και Όχι. Αλλά το 2008, οι τοπικοί κοινοβουλευτικοί λακέδες της Ε.Ε αποφασίζουν ότι αυτό το διπλό Όχι αξίζει όσο δύο Ναι. Και επικυρώνουν έτσι, µε κοινοβουλευτικό ξέπλυµα και copy-paste, τα κύρια σηµεία της Συνθήκης της Λισσαβόνας, που οι δυο λαοί είχαν αρνηθεί να καταπιούν. Συνενοχή. Των ανάξιων αυτών εκπροσώπων και των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων που την υπέγραψαν. Τέλος, το επιχείρηµα ότι ο Σαρκοζί είχε ανακοινώσει κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του ότι, εάν εκλεγεί, θα επικυρώσει µια τέτοια συνθήκη, δεν αξίζει ούτε µια δεκάρα: αυτό που ο λαός απέρριψε, µόνο ο ίδιος ο λαός µπορεί να αποδεχθεί, αν ερωτηθεί σχετικά µε αυτό και µόνο το αντικείµενο. Όχι µε προεδρικές εκλογές, όταν το κείµενο δεν είναι καν γνωστό και η δέσµευση είναι στα πλαίσια ενός εκλογικού προγράµµατος, κάτι σαν τα ψιλά γράµµατα στο κάτω µέρος της δέκατης πέµπτης σελίδας ενός ασφαλιστηρίου συµβολαίου.
Μετά από αυτά λοιπόν, δεν υπήρχε λόγος να σταµατήσουν µια τόσο πετυχηµένη πορεία. Έτσι, όταν οι Ιρλανδοί αποτόλµησαν και πάλι να απορρίψουν τη Συνθήκη της Λισσαβόνας -αυτή τη φορά µε 53,40% των ψήφων-την ξανάβαλαν στο τραπέζι, µε τις ίδιες απειλές και τα ίδια ωραία λόγια όπως και το 2001-2002.
Στη συνέχεια ήρθε η κρίση, που κακώς χαρακτηρίστηκε ως «ελληνική». Στην πραγµατικότητα, ήταν η οξεία φάση της ατέρµονος κρίσης που προέκυψε από την επιθυµία να υποκύψει ολόκληρη η Ευρώπη στην παθολογική σχέση των Γερµανών µε το νόµισµα. Η σχέση αυτή γεννήθηκε από τον υπερπληθωρισµό της δεκαετίας του 1920, που σχεδιάστηκε από τους Γερµανούς εργοδότες, για να αποφύγουν την καταβολή πολεµικών επανορθώσεων για έναν παγκόσµιο πόλεµο που προκλήθηκε από τον γερµανικό µιλιταρισµό. Εδώ πρέπει να επαναλάβουµε, δεδοµένου ότι η επίσηµη αφήγηση ισχυρίζεται το αντίθετο, ότι ο εθνικοσοσιαλισµός, που ξεκίνησε από το πουθενά, έγινε η πρώτη γερµανική πολιτική δύναµη, όχι λόγω της υποτιθέµενης απαράδεκτης Συνθήκης των Βερσαλλιών και του υπερπληθωρισµού, αλλά λόγω της κρίσης του άναρχου αµερικανικού καπιταλισµού το 1929. Η εξαγωγή της κρίσης αυτής στη Γερµανία, εξαιτίας της απόσυρσης των αµερικανικών κεφαλαίων που ήταν τοποθετηµένα εκεί και επαναπατρίστηκαν για να καλύψουν απώλειες των κατόχων τους στις ΗΠΑ, αντιµετωπίστηκε ανόητα από τον τότε καγκελάριου Bruning: Mε αποπληθωρισµό.
Την ίδια αντιµετώπιση επιβάλλει τώρα η Μέρκελ στην Ελλάδα και την ευρωζώνη, χάρη στην χυδαία συναίνεση των «ελίτ» των ενδιαφερόµενων χωρών (Bruning: του κόµµατος Zentrum, προγόνου του CDU της Μέρκελ). Στην πραγµατικότητα, η Ελλάδα έχει συσσωρεύσει και θα συνεχίσει να συσσωρεύει εµπορικό έλλειµµα και χρέος, κυρίως επειδή καταπνίγεται από µια παράλογη, σχετικά µε τα θεµελιώδη µεγέθη της οικονοµίας της, συναλλαγµατική ισοτιµία µετά την είσοδό της στο ευρώ. Αλλά δεν είναι η µόνη! Δεν γίνεται να έχουµε τις δοµές της οικονοµίας της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας κλπ. και το νόµισµα της Γερµανίας. Και δεν αλλάζουµε τις δοµές µιας οικονοµίας, κληρονοµιά του µακρινού παρελθόντος, επιβάλλοντας ένα νοµισµατικό ζουρλοµανδύα που την πνίγει. Το ευρώ δεν είναι κοινό νόµισµα, είναι γερµανικό νόµισµα. Και µπορεί η ισοτιµία του να καθορίζεται περισσότερο από την επίδραση των ισχυρότερων οικονοµιών παρά των ασθενέστερων, δεν παύει όµως να προκύπτει από κάτι σαν ένας µέσος όρος. Έτσι, το ευρώ εξακολουθεί να είναι υπερτιµηµένο για τις ασθενέστερες χώρες, κάτι που τις αποδυναµώνει ασταµάτητα, και υποτιµηµένο για τις ισχυρότερες (Γερµανία, Κάτω Χώρες, Αυστρία) που τις πλουτίζει χωρίς όριο. Οι πρώτες αποβιοµηχανοποιούνται, επηρεάζονται από τη µαζική ανεργία και συσσωρεύουν εµπορικά ελλείµµατα τα οποία, τελικά, µετατρέπονται σε χρέος. Η Γερµανία και οι όμοιοί της συσσωρεύουν εµπορικά πλεονάσµατα, που αυξάνονται ακόµα περισσότερο µε τη χρήση εργασίας χαµηλού κόστους που µπορούν να αντλήσουν κατά βούληση στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη µέσω της αρχής της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων εντός της Ενιαίας Αγοράς. Διπλή λεηλασία - και πολύ πιο παραγωγική από ένα πολεµικό πλιάτσικο.
Για τους ηττηµένους, το µόνο που αποµένει είναι να κόψουν τους µισθούς και τις συντάξεις, µόνο και µόνο για να µειώσουν όλο και περισσότερες δηµόσιες δαπάνες, ακόµη και τις πιο ζωτικές -άµυνα, υγεία, εκπαίδευση -προκειµένου να προσπαθήσουν, πάντα µάταια, να ανακτήσουν µέρος της χαµένης ανταγωνιστικότητας που τους στέρησε η παράλογη συναλλαγµατική ισοτιµία. Η ισοτιµία αυτή τους εµποδίζει να εξάγουν και καθιστά φθηνότερη την εισαγωγή παρά την παραγωγή. Η ιδρυτική απάτη του ευρώ ήταν ο ενάντια σε κάθε λογική ισχυρισµός, ότι το νόµισµα θα οδηγήσει σε σύγκλιση τις οικονοµίες της ζώνης. Οδηγεί µόνο στην επιβολή αέναου αποπληθωρισµού στους πιο αδύναµους, ο οποίος τελικά θα γεννήσει κάποιο πολιτικό τέρας.
Στις εκλογές του 2009, οι Έλληνες είχαν ψηφίσει για πρωθυπουργό, τον Γεώργιο Παπανδρέου, υποτίθεται της αριστεράς - ή µάλλον της κεντροαριστεράς, όπως λέγεται πλέον κατ’ ευφηµισµό η προδοσία της Αριστεράς υπέρ της Ευρώπης. Και καθώς η χώρα κατέρρεε, κάτω από το διπλό βάρος του ευρώ και της κρίσης που προκλήθηκε από τη νεοφιλελεύθερη απορρύθµιση των χρηµατοπιστωτικών αγορών (της οποίας η ΕΕ ήταν ένας από τους κύριους µοχλούς), ο πρωθυπουργός ζήτησε βοήθεια από τους «εταίρους» του. Η κατάληξη ήταν να τον αναγκάσουν να παραδώσει την πρωθυπουργία στις 11 Νοεµβρίου 2011 σε έναν µη εκλεγµένο τραπεζίτη, πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον Λουκά Παπαδήµο. Πραγµατοποιώντας αυτό το πραξικόπηµα χωρίς τανκς και συνταγµατάρχες, τα «λευκά κολάρα» του Βερολίνου, των Βρυξελλών και - αλίμονο!- του Παρισιού, του ανέθεσαν το καθήκον να κάνει τον λαό του να καταπιεί τον ηλίθιο γερµανικό αποπληθωρισµό που είχε ήδη φτάσει µε τη µορφή του πρώτου µνηµονίου. Το µνηµόνιο αυτό αποτελεί άρνηση όλων των θεµελιωδών αρχών της αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας, πάνω στις οποίες η Ένωση ισχυρίζεται ότι έχει θεµελιωθεί. Και αφού πέτυχε το πραξικόπηµα αυτό του λευκού κολάρου, πέντε ηµέρες αργότερα έγινε και ένα δεύτερο, που αντικατέστησε τον Μπερλουσκόνι, τον εκλεγµένο Ιταλό πρωθυπουργό -δεξιό, αλλά όχι αρκετά υπάκουο- µε τον πρώην Ευρωπαίο Επίτροπο Mόντι. Σε µία εβδοµάδα, η παρωδία δηµοκρατίας του καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε όλο το σκληρό της πρόσωπο: για να µαθαίνουν και κάποιοι ερασιτέχνες που, στο µέλλον, θα επιθυμούσαν να χειραφετηθούν από το πλαίσιο!
Στη συνέχεια ο ελληνικός λαός είχε το θράσος να ψηφίσει ενάντια σε αυτόν τον ηλίθιο αποπληθωρισµό. Η µόνη απάντηση, φυσικά, ήταν να πιεστεί ασφυκτικά η κυβέρνηση που βγήκε από αυτές τις εκλογές ώστε να φύγει ή να συµφωνήσει να ασκήσει την ακριβώς αντίθετη πολιτική από εκείνη για την οποία είχε εκλεγεί. Είτε για να συγκαλύψει τη συνθηκολόγηση στην οποία είχε υποκύψει από πριν ή για να προσπαθήσει να την αποφύγει, ο Τσίπρας προκάλεσε ένα δηµοψήφισµα το οποίο κέρδισε,- µε πάνω από το 61% των ψήφων να αρνείται τις ευρωπαϊκές προσταγές- πριν ανατρέψει το αποτέλεσµα του χωρίς πολλές επεξηγήσεις, όπως τον είχαν
διατάξει το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες και - αλίµονο! το Παρίσι.
Το ολλανδικό δηµοψήφισµα του 2016 (που ήταν µόνο συµβουλευτικό, καταλαβαίνετε τώρα!), όπου η πλειοψηφία του 61% ψήφισε κατά της επικύρωσης της συνθήκης που διαπραγµατεύτηκε µε πλήρη αδιαφάνεια -σύµφωνα µε τις θλιβερές συνήθειές της- η ΕΕ µε την Ουκρανία, δεν είχε καλύτερο τέλος. Και τώρα φαίνεται ότι οι Ιταλοί -που ψήφισαν το 2018 µε σχεδόν 70%, είτε ένα κόµµα (το Κίνηµα των 5 Αστέρων) είτε ένα συνασπισµό, µε επικεφαλής ένα κόµµα (Λίγκα), δηλαδή, δυο σχηµατισµούς εχθρικούς προς τη συνέχιση της πολιτικής του αποπληθωρισµού, που συνδέεται µε το ευρώ και που έχει βυθίσει τη χώρα σε µια ατέλειωτη ύφεση- καταλήγουν µε Πρωθυπουργό ένα πρώην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον Μάριο Ντράγκι. Ωστόσο, ο Ντράγκι είναι αυτός, που ενώ µε το ένα χέρι έπνιγε την ελληνική κυβέρνηση που δήλωνε ότι ήθελε να σπάσει την πολιτική του αποπληθωρισµού, µε το άλλο κατασκεύαζε σε αστρονοµικές ποσότητες νόµισµα - µαϊµού, που προορίζονταν να επιτρέψει στις τράπεζες, όχι για να χρηµατοδοτήσουν την οικονοµία, αλλά για να τροφοδοτήσουν την οικονοµική κερδοσκοπία και για να αποφευχθεί η κατάρρευση των χρηµατιστηρίων.
Είναι αναµφισβήτητο ότι, υπό την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κύριο είναι να φιµώνονται οι πολίτες µόλις προσπαθήσουν να µιλήσουν: το να συνεχίσουµε να συνδέουµε την Ευρωπαϊκή Ένωση µε τη δηµοκρατία είναι πράγµατι απάτη. Αλλά θα ήταν λάθος να θεωρήσουµε το ζήτηµα αυτό µια εκτροπή των ευρωπαϊκών θεσµικών οργάνων ή ένα κάποιο δηµοκρατικό έλλειµµα που θα µπορούσε να διορθωθεί. Γιατί, εν κατακλείδι, η αρχή πάνω στην οποία οι περίφηµοι «άγιοι ιδρυτές πατέρες» έχτισαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1952 είναι ότι: οι λαοί, που αν αφεθούν να αποφασίσουν κάνουν µόνο ανοησίες, πρέπει να εµποδιστούν και η πραγµατική εξουσία να παραδοθεί σε εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα από τους λαούς τι είναι καλό για αυτούς. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αδειάσει η πολιτική από οποιοδήποτε περιεχόμενο, διατηρώντας ταυτόχρονα τη φόρµα, την ψηφοφορία, αλλά και αυτή σαν παρωδία- µόνο στο βαθµό που η άσκησή της δεν συνεπάγεται συνέπειες.
Δεν προκαλεί έκπληξη, υπό αυτές τις συνθήκες, το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι εγκαταλείπουν ολοένα και περισσότερο τις κάλπες. Δεδομένου ότι, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι εκλογές είναι απλά και µόνο ένας διαγωνισµός οµορφιάς µεταξύ του Ίδιου και του Παρόµοιου, µε σκοπό να επιλεγεί αυτός που φοράει πιο καλοραµµένο κουστούµι, έχει πρόσωπο πιο ευχάριστο, αρθρώνει τις ίδιες κοινοτοπίες µε τους ανταγωνιστές του - µε λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση και τα «πηγαίνει καλύτερα στην τηλεόραση». Θα είναι υπεύθυνος για την προώθηση της ίδιας πολιτικής -προκαθορισµένης από Συνθήκες που εµφανίζονται σαν διαχρονικές.
Τέλος, µόνο στο Ηνωµένο Βασίλειο από όλη την Ευρώπη ο λόγος του λαού εξακολουθεί να µετράει. Κι αυτό γιατί οι Βρετανοί δεν ξεχνούν ότι ένας νόµος για να έχει ισχύ πρέπει να προέρχεται από το Κοινοβούλιο και ότι το έργο των βουλευτών -όταν δεν είναι εικονικοί βουλευτές- δεν είναι να ενσωµατώνουν, στο εσωτερικό δίκαιο, κανονισµούς που έχουν γραφεί αλλού, πράγµα που, σύµφωνα µε το γαλλικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, είναι η περίπτωση του 60% έως 70% της νέας νοµοθεσίας στη χώρα µας. Τα κείµενα αυτά προέρχονται από ένα -χωρίς κανένα δηµοκρατικό έλεγχο -τεχνοκρατικό σύστηµα, οι επιλογές του οποίου εµπνέονται από τα λόµπι των εργοδοτών και του οποίου η διαπλοκή µε τα λόµπι αυτά και κάποιους πολιτικούς κατέληξε να γίνει το ίδιο το σύστηµα. Επίσης κάποια από αυτά παράγονται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έχει αποκτήσει -ενάντια στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών- θεµέλιο οποιασδήποτε δηµοκρατίας - νοµοθετική εξουσίας, αναλαµβάνοντας, ενάντια σε κάθε κοινή λογική, το απόλυτο δικαίωµα ερµηνείας των Συνθηκών.
Και επιτρέψτε µου να µην δέχοµαι κουβέντα για το λεγόµενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κι άλλη παρωδία! Σε αυτή την αίθουσα λέγονται µόνο αερολογίες και δεν αποφασίζεται τίποτα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία από τις εξουσίες που χαρακτηρίζουν ένα πραγµατικό κοινοβούλιο. Και δεν θα αποκτήσει ποτέ. Υπερψηφίζει διατάξεις που οι πάντες τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Κοστίζει πανάκριβα - όπως όλη αυτή η τεχνοκρατία που έχει µόνο τη λιτότητα στο στόµα της -αλλά µόνο στους λαούς. Και είναι άχρηστο.
Το ότι οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ του Brexit, οφείλεται και στο γεγονός ότι έχουν κατανοήσει την άλλη ιδρυτική απάτη της Ε.Ε, το «Η Ισχύς εν τη Ενώσει». Απάτη, γιατί µε 27 δεν παίρνεται ποτέ κάποια απόφαση, αυτό που γίνεται είναι η προσπάθεια επίτευξης δύσκολων και άκαιρων συµβιβασµών µεταξύ των αντιτιθέµενων θέσεων που προκύπτουν από τη µακρά ιστορία του καθενός. Είµαστε πιο αδύναµοι, διότι ο συµβιβασµός των 27 δεν είναι ποτέ το αποτέλεσµα µιας πρόσθεσης βουλήσεων, αλλά πάντα µιας αφαίρεσης των αντιρρήσεων. Είµαστε πιο αδύναµοι γιατί είναι καλύτερα να είµαστε σήµερα, στον κόσµο όπως είναι, µια µεσαία δύναµη, µε αυτοπεποίθηση και ελεύθερες επιλογές, από ένα από τα 27 µέλη ενός γίγαντα χωρίς µυαλό, άκαρδου και άνευρου. Είναι καλύτερα σήµερα να έχουµε µια κυβέρνηση υπεύθυνη για τη στρατηγική εµβολιασµού, που αύριο θα δώσει λόγο στο λαό της για τις αποφάσεις που έλαβε, αντί να βασίζεται σε µια απάτριδα, ανίκανη, αναποτελεσµατική αρχή, η οποία δεν θα λογοδοτήσει ποτέ σε κανέναν, αλλά στην οποία οι εθνικοί ηγέτες θα σπεύσουν να επιρρίψουν τη δική τους δειλία και τη δική τους ανικανότητα.
Όλα αυτά, οι Βρετανοί τα κατάλαβαν και αυτό είναι που εξόργισε τα ξωτικά του Βερολίνου, των Βρυξελλών και -αλίµονο!-του Παρισιού. Τι παράδειγµα για τους άλλους! Αν δεν αναγκάσουµε τους Βρετανούς να ξαναψηφίσουν ώστε να συντριβούν όπως οι Ιρλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Έλληνες, οι Ιταλοί και- αλίµονο!- οι Γάλλοι, τότε θα δώσουµε κακές ιδέες στους άλλους. Εάν δεν συντριβούν, -δεν το έκαναν επιβεβαιώνοντας σε δύο διαδοχικές γενικές εκλογές ότι το Brexit πρέπει να ολοκληρωθεί- τότε θα πρέπει να τιµωρηθούν αυστηρά.
Επειδή η απόφαση για το Brexit και η επιβεβαίωσή της έδωσαν πραγµατικές επιλογές, οι Βρετανοί ψηφοφόροι επιστρέψαν στις κάλπες και ψήφισαν µαζικότερα από το συνηθισµένο στις τελευταίες δεκαετίες. Και επειδή οι φωνές τους ελήφθησαν υπόψη, το Ηνωµένο Βασίλειο εξακολουθεί να είναι δηµοκρατία, όταν τα κράτη µέλη της Ε.Ε. δεν έχουν τίποτα περισσότερο από µια παρωδία δηµοκρατίας, στο πλαίσια της οποίας, πολλαπλασιάζεται ο αριθµός των ελευθεριoκτόνων νόµων που έχουν σχεδιαστεί για να διατηρήσουν ένα status quo που οι λαοί δεν αποδέχονται πλέον. Ένα status quo που διατηρείται µε τη λογοκρισία των διαφωνούντων στα µέσα ενηµέρωσης, τα δακρυγόνα και τις χειροβοµβίδες κρότου - λάµψης, τα κλαµένα µάτια και τα εξαρθρωµένα χέρια.
Τέλος, όσοι ισχυρίζονται ότι θα µπορούσαµε να βγούµε από αυτό το αδιέξοδο, να δηµιουργήσουµε και πάλι µια βιοµηχανία, να αποκτήσουµε και πάλι κάποια φιλοδοξία, ένα µέλλον, χωρίς να βγάλουµε τον ζουρλοµανδύα που µας πνίγει και µας παραλύει, είναι είτε αφελείς ονειροπόλοι είτε απεχθείς απατεώνες.
Πηγή: https://frontpopulaire.fr/o/Content/co384351/impostures-et-simulacres? fbclid=IwAR2QHwy6sUy_upwtKyWqEl4i6PhKdc3pwsmn-ogqOpfZiio-54jkNRDeVkA
Απόδοση: Σταύρος Λάβδας
Ο Olivier Delorme είναι ιστορικός και συγγραφέας. Σπούδασε αρχαιολογία, δίδαξε ιστορία στην Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστηµών στο Παρίσι, για να ασχοληθεί τελικά αποκλειστικά µε τη συγγραφή. Γνωστότερο έργο του είναι η τρίτοµη "Ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων από τον 5ο αιώνα µέχρι σήµερα". Ζει στο Παρίσι και στη Νίσυρο και θεωρείται στην πατρίδα του γνώστης των ελληνικών ζητηµάτων. Στην ιστοσελίδα µας έχουν μεταφραστεί και δηµοσιευθεί κείµενα του, αναζητείστε τα!
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ στην ιστοσελίδα της ΔΡΑΣΗΣ
«Θεμιστοκλής». Πολιτική, έρωτας και πόλεµος στην Αθήνα. https://www.drasivrilissia.gr/Articles/Article/4043
Για τo Κυριακάτικο δηµοψήφισµα στην πΓΔΜ.
https://www.drasivrilissia.gr/Articles/Article/3483
O Ελληνοϊταλικός πόλεµος
https://www.drasivrilissia.gr/Articles/Article/3250
16 Ιουλίου 2020. Η Αγία Σοφία όμηρος του Ερντογάν
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3930
Ο ανθρωποαγωγός του Ερντογάν.
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3911
Το Μακεδονικό Ζήτηµα και η πιθανότητα πτώσης της κυβέρνησης Τσίπρα εξαιτίας του.
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3314
ΣΕΙΣΜΟΙ ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΙΑ
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3184
Το Τριπλό Ελληνικό Αδιέξοδο: Το Πολιτικό Αδιέξοδο.
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3170
Το Τριπλό Ελληνικό Αδιέξοδο: Το Γεωπολιτικό Αδιέξοδο.
http://admin.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3144
|
|
|
958
|
|
|