Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων

  
9/11/2020

Το σινεμά της Λατινικής Αμερικής. Κούβα

Συνάντηση 8η: Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 8:00μμ

«Μια ταινία δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, αλλά πρέπει να την δημιουργούμε σαν να μπορούσε να το κάνει.» –Julio García-Espinosa (σκηνοθέτης και ιδρυτικό μέλος του Κουβανικού Ινστιτούτου Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας, ICAIC).

Πριν καλά καλά συμπληρωθούν τρεις μήνες από την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα, η κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο προχώρησε σε μια πρωτοποριακή κίνηση για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ίδρυσε στις 23 Μαρτίου 1960 το Κουβανικό Ινστιτούτο Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας (ICAIC). Το Ινστιτούτο κατάφερε να ενσωματώσει την κουβανική και λατινοαμερικάνικη διανόηση, δημιουργώντας έναν πραγματικά αυτόχθονα κινηματογράφο με έντονο διδακτικό χαρακτήρα, που έδινε στους δημιουργούς τη δυνατότητα απεριόριστης καλλιτεχνικής ελευθερίας. Το σημαντικό δεν ήταν η εκμάθηση της τεχνικής αλλά η ανάπτυξη του ταλέντου. Οι ταινίες αντιμετωπίζονταν ως εργαλεία που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν ένα φυτώριο ιδεών και συζητήσεων. Η εμπορευματοποίηση και ο λαϊκισμός είχαν απορριφθεί και το ζητούμενο ήταν οι ταινίες ποιότητας να είναι ταυτόχρονα και δημοφιλείς.

Ο Χούλιο Γκαρσία Εσπινόσα ανήκει στην πρώτη γενιά κουβανών κινηματογραφιστών που ήρθαν αντιμέτωποι με το ζήτημα ορισμού ενός κινηματογράφου στην υπηρεσία μίας επανάστασης. Mαζί με τον Χιλιανό Πατρίσιο Γκουσμάν σκηνοθέτησαν το επικό τρίπτυχο ντοκιμαντέρ «The Battle of Chile» (1973-1977). Το μανιφέστο του «Για έναν ατελή κινηματογράφο» συμπληρώνει την τριάδα κειμένων (μαζί με αυτά του Βραζιλιάνου Γκλάουμπερ Ρόσα και των Αργεντίνων Φερνάντο Σολάνας και Οκτάβιο Τζετίνο) που μορφοποίησαν τη ιδέα του Τρίτου Κινηματογράφου. Δημοσιεύθηκε στο κορυφαίο κινηματογραφικό περιοδικό Cine Cubano -που συνεχίζει να εκδίδεται από το ICAIC-, το 1970 και καταπιάνεται με ζητήματα τέχνης και αισθητικής, συνθέτοντας την πείρα και τη θεωρία για τον χαρακτήρα ενός επαναστατικού κινηματογράφου σε συνθήκες οικονομικής υπανάπτυξης στην πρώτη ελεύθερη xώρα από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όπως αναφέρουν οι Τζετίνο & Σολάνας στην ταινία τους Η Ώρα των Υψικαμίνων), την Κούβα.

Οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες είναι οι ακόλουθοι:
Tomás Gutiérrez Alea: Aπό τους ιδρυτές του ICAIC. Μια από τις πρώτες κορυφαίες ταινίες του ήταν το «Stories of the Revolution» (1961), που αποτελείται από τρία αυτόνομα εντυπωσιακά δραματικά μέρη τα οποία παρουσιάζουν τρεις διαφορετικές ένοπλες εξεγέρσεις κατά του Μπατίστα με ένα στυλ που θυμίζει ιταλικό νέο ρεαλισμό. Το The Battle of Bureaucrat (1966), παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη σάτιρα των γραφειοκρατικών παγιδεύσεων της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. H ταινία του «Μέρες Υπανάπτυξης» (1968) ξεχώρισε σαν ένα από τα πιο διακεκριμένα έργα του έθνους του. Ο Αλέα συνδύαζε τις ταινίες ντοκιμαντέρ με παραδοσιακές μυθιστορηματικές τεχνικές. Μέσα από την παράθεση παραστατικών μορφών και μέσα από αντιφάσεις στην ταινία αυτή, προτείνει στον θεατή να δει την λειτουργία της ιστορίας σε σχέση με το τι διδαχτήκαμε και το πώς η ιστορία διαμορφώνει τις σκέψεις μας. Λιγότερο πειραματικές ως προς τη φόρμα και λιγότερο σύνθετες αλλά εξίσου σημαντικές ταινίες είναι το «The lastsupper» (1976), το «The Survivors» (1979), και το «Φράουλα και Σοκολάτα» (1994), όπου οι Αλέα και Τάμπιο θίγουν έξοχα το πρόβλημα της ανάγκης επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης, όπως και της δυσκολίας να ξεπεραστούν τα κοινωνικά και ηθικά ταμπού, που κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους των ιδεολογικών, σεξουαλικών και θρησκευτικών προκαταλήψεων.

-Humberto Solas: Προσπάθησε να δημιουργήσει νέες φόρμουλες. Η ιστορική του ταινία Lucia (1968), αναφέρει τρεις ερωτικές ιστορίες που παίρνουν μέρος σε τρείς διαφορετικές εποχές της κουβανικής ιστορίας και όλες περιλαμβάνουν μια γυναίκα που ονομάζεται Lucia. Ο Solas τροποποιεί το έργο της κάμερας, τη μουσική και την αφήγηση σε τρία επεισόδια για να αντιπαραθέσει τις ταξικές διαφορές των κυριότερων μορφών και τις ιστορικές τους εποχές. Πρόκειται ουσιαστικά για διερευνήσεις του ρόλου των ανδρών και των γυναικών πριν και μετά την Επανάσταση. Στο ντοκιμαντέρ του «Simparele» (1974) ασχολείται με τους ανθρώπους και τα έθιμα της Αιτής. Στο «Cantata of Chile» (1975), εξετάζει μέσω των εναλλαγών του στυλ, τους αγώνες της εργατικής τάξης της Χιλής. Στο «CeciliaValdes» (1982), ισπανο-κουβανικής συμπαραγωγής, εξετάζει την Αβάνα των σκλάβων τον 190 αιώνα. Και στη συνέχεια συνέχισε να αναζητά κατάλληλους τρόπους που θα προσαρμόζουν τις ταινίες του σε μια εναλλασσόμενη σοσιαλιστική κοινωνία.

Manuel Octavio Gomez: Από τους παραγωγικούς δημιουργούς του ICAIC ταινιών μεγάλου μήκους. Πειραματίστηκε με μια ποικιλία αφηγηματικών και παραστατικών μορφών για να καθιερώσει μια σοσιαλιστική τεχνική παραγωγή ταινιών με τη γοητεία του Χόλιγουντ. Η ταινία του The first change with the machete (1969) είναι ένα ιστορικό έργο που παρουσιάζει τη νίκη των Κουβανών επαναστατών εναντίον των ισπανικών δυνάμεων κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του 1868.

Santiago Alvarez: Ισχυρός παραγωγός ντοκιμαντέρ του ICAIC. Tα θέματα της Διεθνούς Αλληλεγγύης, η καταπολέμηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και η υποστήριξη της Κουβανικής επανάστασης αποτελούν την τριμερή βάση των ντοκιμαντέρ του Alvarez. Στην ταινία του Νοw (1965), παραθέτει φωτογραφίες, ειδησεογραφικά κομμάτια με τη Lena Home να τραγουδάει το Now για να τονίσει τη φυλετική αδικία σε αυτό που ονομάζεται Ελεύθερες Ηνωμένες Πολιτείες. Η ταινία του «April in Vietnam in the year of the cat» (1975), ενσωματώνει μουσική, μοντάζ φωτογραφιών και ειδήσεις σε αυτή την περίπτωση για να τιμήσει τη θεμελίωση της Δημοκρατίας του Βιετνάμ.

Πράγματι το μεγαλύτερο μέρος του κουβανικού κινηματογράφου επικεντρώθηκε στη χρήση ταινιών ντοκιμαντέρ. Ο Pastor Vega έκανε την ταινία Long Live the Republic (1972), για να επανεξετάσει την προεπαναστατική κουβανική ιστορία σε μια μαρξιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική. Το «A photograph goes around the world» (1981) και το «Che Today Always» (1983) του Pedro Chaskel αποτίνουν φόρο τιμής στον επαναστάτη ηγέτη Εrnesto Che Guevara.

Δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε έστω δύο ταινίες που έγινε για την Κούβα και είναι κομβικής σημασίας: To ντοκιμαντέρ του Chris Marker «Cuba Si!» (1961) με πρωτότυπο υλικό από τις συνεντεύξεις του με τον Φιντέλ Κάστρο και την εκπληκτική ταινία του Μιχαήλ Καλατόζοφ «Είμαι η Κούβα» (1964).

Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης.

Το σεμινάριο μπορείτε να το παρακολουθήσετε διαδικτυακά στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09 Meeting ID: 869 8907 9267 Passcode: 986330

Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-ΔΡΑΣΗ
readers  826

Σχόλια (0)


Εισαγωγή σχολίου
Όνομα:

Σχόλιο:



Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.

Πέμπτη 25 Απριλίου 2024 H Δράση στο facebook Το κανάλι μας στο YouTube
 
Ακροβάτες στο χαρτί Ακροβάτες στο χαρτί
Cine Δράση
Τελευταία θέματα

Τοιχο-διωκτικά
Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;


Τα σχόλια σας...
Όχι και εξαώροφα στα Βριλήσσια!1/4/2024 Χαρά Ροβίθη
Είναι όντως μεγάλο το πρόβλημα. Θα έχετε παρατηρήσεις ότι πέρα από το θέμα του ύψους, στις καινούργιες πολυκατοικίες δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κήπος ή πράσινος περίβολος, ενώ για την εποχή μας αυτό θα έπρεπε να είναι παντού δεδομένο (το έχουν πχ. πολλές παλιότερες πολυκατοικίες που φαίνεται πως είναι "αόρατες"). Επίσης οι εξώστες/μπαλκόνια συχνά είναι στενά ή μικρά, κάτι που επίσης δεν συνάδει με κτίσματα φιλικά προς μια βιώσιμη διαμονή. Σε κάποιες περιοχές παρατηρείται το φαινόμενο να κόβουν το οικόπεδο στα δύο και να χτίζουν δύο πολυκατοικίες με κάλυψη οικοπέδου που πλησιάζει το 95% ή να βγάζουν τα μπαλκόνια σχεδόν στο ίδιο ύψος με το πεζοδρόμιο! Υπάρχουν και ορισμένα ζητήματα αισθητικής όπως πχ ότι το 80% των οικοδομών επιλέγει ως χρώμα το ασπρόμαυρο που, μαζί με τα παραπάνω, την οικοδομική έξαρση των τελευταίων ετών και μια ισχυρή (και γελοία) τάση για ομοιομορφία, καθιστούν τη γενικότερη εικόνα απελπιστική και γι αυτούς που μένουν και γι αυτούς που τη βλέπουν. Φιλικά Χαρά Ροβίθη


Δημοτικές Εκλογές 2014


ΓΠΣ Βριλησσίων 2011


Δημοτικές Εκλογές 2010


Παιδεία 2009



Καλλικράτης: απόψεις και θέματα
Η κρίση και το πρόγραμμα σταθερότητας
Το στέκι της Δράσης 
Το νέο στέκι της «Δράσης», Πάρνηθος 21 Βριλήσσια τηλ. 211-116-5797. H δωρεάν δανειστική βιβλιοθήκη και ταινιοθήκη λειτουργεί κάθε Δευτέρα 12:00-2:00μμ, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη 6:00-8:00μμ.



   
© 2006 - 2024 Δράση για μια Άλλη Πόλη
Κατασκευή - επιμέλεια ιστοσελίδας: Μάκης Ετζόγλου